You're my everything. And that will never change! [131]

..
Naast een wit gebouw, reed Tom de parkeerplaats op en parkeerde de auto.
Langzaam stapte ik de auto uit. Snel greep ik naar de deur toe om mijn evenwicht niet te verliezen. Tom zag het en kwam snel naar me toe.
“Alles goed?” vroeg hij bezorgd.
Ik knikte. “Ja, ik werd alleen even duizelig. Maar het gaat al wel weer.”
Tom verstrengelde zijn vingers in de mijne en we liepen richting het gebouw. Hoe dichter we er bij kwamen, hoe langzamer ik ging lopen.
Wat nou als het erg zou zijn. Ik had geen flauw idee wat het zou kunnen zijn.
Tom keek me vragend, maar onwijs lief aan.
“Kom op. Het is vast niet erg. Gewoon griep ofzoiets. Hoe eerder we nu naar binnen gaan, hoe eerder we er vanaf zijn. Daarna gaan we gewoon weer naar huis toe, zodat je weer lekker in bedje kan gaan liggen.”
Ik drukte snel een klein kusje op zijn lippen en liep toen met hem mee naar binnen.
“Hallo mevrouw. Wij hadden een afspraak om half 11.”
“Leande Schlinke? Je kunt daar even wachten.” Zei de receptioniste en wees naar de hoek van de kamer waar een aantal banken stonden.
We liepen naar de banken toe en gingen op een bank zitten. Het was rustig, er zat nog een vrouw van middelbare leeftijd en een man die volgens mij al behoorlijk bejaard was.
Van de zenuwen pakte ik een tijdschrift van de stapel.
“Mevrouw Schlinke?” vroeg de dokter.
Ik legde het tijdschrift weg en liep samen met Otm naar de vrouw toe, die in de deuropening stond te wachten.
Ze begroette me met een stevige handdruk en een glimlach. Daarna begroette ze Tom. Ze gaf aan dat ik moest gaan zitten op de ligbank die in het midden van de kamer stond.
Ik was gaan zitten er ik hield Tom zijn hand stevig vast.