You're my everything. And that will never change! [127]

..
Net voordat ik de slaapkamerdeur open wou doen, hoorde ik muziek uit de repetitieruimte op zolder komen. Daar was Tom dus.
Ik liep naar zolder toe en opende de deur. Tom zat op een kruk met een akoestische gitaar. Hij zat wat te tokkelen. Hij keek op toen ik de deur opende.
“Mag ik binnenkomen?” vroeg ik.
Tom knikte.
Ik liep de ruimte in en ging tegenover hem op een kruk zitten.
Tom zette zijn gitaar in een standaard en kwam naast mij zitten.
“Voel je je de hele dag al zo?” vroeg Tom.
Ik knikte.
“Waarom ben je dan niet gewoon in bed blijven liggen. Je ziet lijkbleek.” Hij keek me bezorgd aan.
“Ik dacht het wel over zou gaan.” Ik nam kleine slokjes van mijn thee.
“Oké, maar nu ga jij je bed in en ik wil je er niet eerder uitzien totdat je je weer wat beter voelt.” Zei Tom streng.
Hij bracht me naar zijn bed toe en stopte me stevig in. Hij legde nog een deken over mij heen en drukte een kus op mijn voorhoofd.
“Probeer nu maar wat te slapen. Dan gaat het straks misschien wat beter.” Zei hij.
Ik knikte en nestelde me helemaal in de dekens.
Tom liep de kamer uit en keek nog even om voordat hij de deur dicht deed.
Ik schonk hem een lieve lach.
Hij glimlachte terug en bedacht zich. Hij liep terug de kamer, trok zijn broek uit en kwam naast me onder de dekens liggen. Verbaast draaide ik me naar hem toe.
Tom nam me in zijn armen, trok me naar zich toe en gaf me een zoen.
Tom zijn lichaamswarmte stak op mij af en ik kreeg het steeds een beetje warmer.
Langzaam maar zeker viel ik in een rustige slaap.