You're my everything. And that will never change! [121]
Haallloootjes allemaal
,Het is alweer een tijdje geleden dat ik er wat heb opgezet.
Maar hier zijn dan weer een paar nieuwe.
Ik hoop dat jullie allemaal weer een reactie achterlaten en ssuppeerrrrbedankt voor jullie reacties op de andere
Was passiert in 120:
Die avond sliep ik bij de jongens, zodat we morgen gelijk verder konden met het huis. Mijn vader was vanavond nog gekomen en was net naar huis gegaan.
Ik lag al in bed en wachtte op Tom. Verveeld keek ik naar het plafond. Ik had mijn armen onder mijn hoofd gelegd. Langzaam aan zag ik het gezicht van mijn moeder in het plafond. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en opende ze na een paar seconden. Maar het beeld was nog niet weg. Nog een keer kneep ik mijn ogen dicht, in de hoop dat het nu wel zou werken. Ik opende ze weer, maar zag nog steeds gezicht van mijn moeder in het plafond.
Tom kwam de badkamer uitgelopen.
Ik stond op en klemde me om hem heen.
Tom was nogal verbaast van mijn reactie en liet het over zich heen komen.
VEEL PLEZIER!!!
xx xElise
..
Ik begon te huilen. Nu snapte Tom er helemaal niets meer van. We liepen naar het bed en gingen tegen het hoofdeind zitten. Tom trok me op zijn schoot en keek me vragend aan.
Daardoor begon ik alleen nog maar meer te huilen.
“Ik… ik zag… weer…” zei ik huilend.
“Huil maar eerst eens een beetje uit.” Zei Tom en probeerde me te troosten.
Hij wreef met zijn hand over mijn rug en fluisterde me woordjes toe.
Eigenlijk deed hij niets bijzonders, maar het voelde zo goed. Het hielp me echt, het trooste me.
Hij had iets magisch, iets wat mij deed troosten. Met zijn woorden, zijn hand waarmee hij wreef over mijn rug. Het was raar, maar het gevoel dat hij mij gaf was geweldig.
Langzaam werd het huilen minder en kon ik me weer verstaanbaar maken.
“Vertel mnu maar eens rustig wat er aan de hand is.” Zei Tom zacht en lief.
Ik haalde diep adem en begon met vertellen.
“Ik zag daarnet weer het gezicht van mijn moeder. In het plafond. En het beeld wou maar niet weg. En vannacht had ik het ook al, toen ik die nachtmerrie had gehad en wat ging drinken in de badkamer. Toen zag ik haar gezicht in de spiegel. Ik ben gek aan het worden.”
“Je bent helemaal niet gek aan het worden. Je hebt haar op een tragische manier verloren en dat moet je een plaatsje gaan geven.” Zei Tom.
Hij trok me dicht tegen zich aan, drukte een kus op mijn haar en knuffelde me stevig.
Er zijn nog geen reacties.