December 16, part 1.

December 16, part 1 | Charlotte Emelie Jenner
Zuchtend lag ik op mijn bed. Denkend aan gister. Denkend aan Harry. Hoe hadden we überhaupt zo dom kunnen zijn om midden in de club te zoenen? Natuurlijk hadden mensen foto's gemaakt. Wat hadden we dan verwacht? Dat omdat we in Funky Buddha waren en we een intiem moment hadden zo ons met rust zouden laten? Misschien. Maar helaas, zoveel geluk hadden we niet. Als snel werd ik beschreven als Harry's vriendinnetje. Natuurlijk gebeurde dat wel vaker, maar nu leek het echt een soort bevestiging te zijn. Mensen leken het net geaccepteerd te hebben dat Harry en ik beste vrienden waren en de haat was nog verdraaglijk die ik op twitter kreeg. Maar nu werden er letterlijk honderdduizenden tweets op me af gevuurd met het feit dat ik hem niet verdiende, ik een slet was, ik lelijk was en dat Harry zoveel beter kon krijgen. Dat raakte me. Enorm zelfs. Maar ik kon er niks tegen doen. En hij ook niet. We konden niks ontkennen en al helemaal niks bevestigen. Konden we het maar bevestigen, dan was ik nu het gelukkigste meisje op aarde. Maar helaas, zoveel geluk had ik niet. Harry en ik hebben ongeveer een uur zoenend op de dansvloer gestaan waarna Louis Harry mee trok naar de taxi en ik er achter aan slenterde. De taxi zette mij eerst af waardoor ik eigenlijk geen moment meer heb kunnen praten over onze zoen. Onze eerste échte zoen. Niet een kusje op mijn mond of verschillende op mijn mondhoek. Nee, dit keer hadden we écht gezoend. Zijn tong verstrengeld tegen de mijne. Zijn warme lichaam tegen het mijne. Zijn warme, grote handen op mijn kont. Mijn armen om zijn nek. Hij en ik. Alleen hij en ik. Genietend van het moment, genietend van elkaar. Alsof alleen wij op de wereld waren en niemand anders. Maar het was me pijnlijk duidelijk gemaakt dat er wél nog andere mensen op de wereld waren op dat moment. Vannacht had ik geweldig gedroomd. Maar toen ik in de ochtend op twitter keek begon mijn nachtmerrie. Inmiddels was het al 5 uur en nog steeds lag ik huilend op bed. Wat betekende dat ik hier ongeveer al 7 uur lag te huilen. Nog steeds waren mijn tranen niet op en ze liepen dan ook geluidloos over mijn wangen. Demy had me vanochtend gelijk gebeld toen ook zij alles had gelezen. Ze bood me wel honderd keer aan om langs te komen maar dat wees ik af. Ik wilde niet laten zien hoe zwak ik was. Door te toen alsof het me niks kon schelen was er niks aan de hand en had niemand er last van. Op mij na dan. Ook Harry had me de afgelopen uren constant lopen smsen en bellen. Een enkele keer had ik hem gesmst. Hem laten weten dat alles oké met me was. De rest van zijn smsjes had ik niet beantwoord en de keren dat hij me belde had ik al helemaal niet beantwoord. Als ik op zou nemen en zijn stem zou horen zou ik in huilen uitbarsten en dan zou hij weten hoe slecht het eigenlijk met me ging. Iets wat ik absoluut niet wilde. Hij zou halsoverkop naar me toe komen en me troosten. Maar ik wilde niet laten zien hoe zwak ik was, ik wilde niet dat hij zag dat ik kapot ging door de haat van de fans. Het zou hem kapot maken dat de fans mij kapot maakten. De reden waarom ik het voor mezelf hield.