You're my everything. And that will never change! [118]
Haaaaiiii(dance)
Deel 118 alweeer en ik ben nog lang niet klaar met schrijven. Ik heb nog hartstikke veel ideetjes en probeer ze zo snel mogelijk erin te verwerken. Ik heb al stukken die pas over 2 jaar gebeuren en in die tussentijd gaat nog zóveel gebeuren.
Ik probeer er zoveel tijd in te stoppen en het jullie zo snel te laten lezen.
Aber was passiert in 117:
Ik opende de garage waar 2 auto’s instonden. Een Caddillac en een BMW. Dit kon maar één ding betekenen.
“Gustav en Georg zijn thuis!” riep ik blij.
Ik zette mijn fiets weg en rende naar binnen. Lachend liep Anneka achter me aan.
Ik schopte mijn schoenen uit en gooide mijn jas op de trap, omdat er nog geen kapstok was.
Ongeduldig wachtte ik op Anneka. Toen ze klaar was, rende ik de woonkamer in.
Gustav en Georg zaten op de zwarte, stoffen, hoekbank die in het midden van de kamer stond. Verderest was het een puinzooi.
“GUS!GEORG!” riep ik.
VEEL PLEZIER!!!
xx xElise
..
Ik plofte tussen hen in en gaf hen allebei een knuffel.
“Heey meissie. Hoe is het ermee?” vroeg Georg.
“Goed hoor en met jullie?”
“Het gaat wel weer. Maar het kan beter.” Antwoordde Gustav.
Bill kwam de keuken uitgelopen met een bord vol broodjes met knakworsten.
“Hey Lean. Ben jij er ook al.” Zei Bill. “Oh hoi, Anneka. Ik had je nog niet gezien.
“Heey.” Zei ze en ze ging op de bank zitten.
“Waar is Tom?” vroeg ik.
“In de keuken.” Zei Bill.
Ik stond op en liep naar de keuken. Daar stond Tom op een stoel, die op een tafel stond, de gordijnen op te hangen aan de gordijnrails.
“Kijk je uit, schat.” Zei ik.
Tom mompelde wat, maakte de laatste vast en sprong toen behendig van de stoel en de tafel af.
“Heey schat.”
Hij sloeg zijn armen om mijn middel en gaf me een zoen.
We liepen terug de woonkamer in, waar iedereen op de bank zat. Het bord met knakworstjes stond op de grond omdat er nog geen tafel was.
“Nu iedereen er is, kunnen we EINDELIJK gaan eten.” Zei Georg.
We moesten lachen.
“Heb je dan zo’n honger?” vroeg Anneka.
Georg knikte.
Anna kwam met een ander meisje naar beneden.
“Leande! Je bent er al!” riep Anna en gaf me een knuffel.
“En wie is dit?” vroeg ik terwijl ik op mijn hurken voor het andere meisje ging zitten.
Er zijn nog geen reacties.