001

Ik zette me neer op een bankje aan de Seine en sloot mijn ogen. Wat zou alles toch beter zijn als Julliet hier was. Mijn ouders hadden me verplicht om in het hotel te gaan wonen waar mijn vader werkt als kok, en mijn vader had nog eens extra beloofd dat hij goed op me ging letten en dat we regelmatig iets leuks zouden doen. Tot nu toe was daar nog niks van in huis gekomen. Ik bracht elke dag door op mijn kamer of in de les. Vandaag was een uitzondering, vandaag zou ik de stad gaan verkennen en vandaag zou ik een leuke dag hebben. Tot het weer besloot stom te doen en besloot te gaan sneeuwen. En hier zat ik dan. Als een triestig, eenzaam en uitgeleefd mens. Ik nam mijn iPod en deed mijn oortjes in. Al snel vulde de klassieke muziek mijn hoofd en ik sloot mijn ogen. Het laatste wat ik nog had, was mijn muziek en mijn cello. Ik proefde zoutwater op mijn lip maar liet het. Het deed deugd om eindelijk alles eruit te huilen.

Er moet iets zijn misgelopen in het ziekenhuis waar ik en Julliet geboren zijn. Ik ben er zeker van. Waarschijnlijk ben ik de dochter van twee totaal andere mensen die een dochter hebben die eigenlijk niet van hun is. Ik ben altijd anders geweest. Mijn moeder en vader hebben beiden blond haar en helderblauwe ogen. Net zoals mijn tweelingszus Julliet. Ik ben het buitenbeentje met mijn donkere krullen en zwarte reëenogen. Volgens vreemden is Julliet mijn twee jaar jongere zus. Eigenlijk verschillen we maar twee minuten. Toen mijn moeder studeerde ging ze elke avond uit. Ze deed niets liever en was de luidruchtigste van de hoop. En mijn vader was dat type dat in de plaatselijk populaire bands zat. Het was natuurlijk niet verwonderlijk toen Julliet aankondigde dat ze elektrische gitaar wilde spelen. Wat wel verwonderlijk was, was toen ik cello wilde spelen. Weer was ik het buitenbeentje. En toch, ondanks al die verschillen, was Julliet mijn beste vriendin, en andersom. Meestal werden we Jarriet genoemd. Jarriet was onafscheidelijk. Jarriet forever, dacht ik.

***