Het onmogelijke gebeurd toch..

Eigenlijk had Joke verwacht dat ze flauw zou vallen ofzo. Het enige dat ze doet is voor zich uitstaren, als ze beseft heeft dat zíj de vrouwelijke tribuut van Limburg is uit de eerste editie van De Hongerspelen, het spel waar 24 jongeren elkaar moeten bevechten op leven en dood totdat er 1 iemand overgebleven is. Ze moet eruit zien alsof ze net drugs heeft gebruikt want iedereen zit haar aan te staren alsof ze van goud is.
'Kom maar naar voren meisje!' roept Jories Liere met een toon die er op lijkt als of ze een geweldige prijs heeft gewonnen.
Een stap, ze wilt naar haar ouders kijken maar ze durft niet. Een tweede stap, ze probeert haar hoofd te draaien richting haar ouders. Het gaat Jories blijkbaar te langzaam. 'Schiet eens op meisje, we hebben niet een hele dag de tijd!'
Een derde stap, haar hoofd is gedraaid. Haar ouders kijken net zo stoned als Joke zelf. Haar moeder kijkt naar het podium en haar vader naar de grond. Joke houdt het niet meer uit, ze rent naar het podium toe en gaat naast Jories staan. Die zegt tevreden: 'Kijk dat willen we graag!'
Terwijl Jories nog een kleine toespraak houdt aan alle mensen probeert Joke haar zaken op orde te stellen. Ze zit in een spel waarin ze moet overleven terwijl ze niet lenig, knap, slim of sterk is. Ze kent die Robbie niet. Ze heeft haast geen kans om te overleven. Ze gaat waarschijnlijk dood.
Als het mocht had Joke heel de stad bij elkaar geschreeuwd van woede, angst en verdriet. Maar ze mag niet tonen dat ze geschokt is en ze mag zéker niet huien.

Dan dringt het tot haar door wat Jories net tegen haar gezegd heeft: 'Ga naar binnen, daar mag je afscheid nemen van je familie.'
Nú moet ze haar ouders onder ogen zien te komen. Eerlijk gezegd heeft ze er ontiegelijk veel zin in, om al haar woede op haar ouders te gooien die haar als lucht behandeld hebben.
Met een glimlach loopt ze het gemeentehuis in.