You're my everything. And that will never change! [109]
Deel 109
Ik stond voor mijn kast en liep mijn kleding af. Ik koos voor het felle roze vandaag. Ik trok het shirt aan en ging op zoek naar mijn spijkerbroek. Ik twijfelde tussen een zwarte of een licht blauwe.
“Die blauwe.” Zei Tom vanuit het bed.
Verbaasd draaide ik me naar hem om. Ik keek midden in zijn lachende gezicht.
“Kunnen we het allemaal goed zien?” vroeg ik lachend.
Tom knikte hevig ja.
Ik trok mijn broek aan, liep naar hem toe en gaf hem een zoen.
Hij trok me naar zich toe en ik viel boven op hem.
“Ook hallo.” Zei ik toen ik ineens de ogen van Tom op een paar centimeter van me af zag.
Breed glimlachend keek Tom me aan.
VEEL PLEZIER!!!
xx xElise
..
“Oké, wat heb je van me nodig.” Vroeg ik lachend.
“Een kusje en dat je de hele dag bij me blijft.”
“Een kusje kan je krijgen. Dat ik de hele dag bij je moet blijven kan niet. Ik moet naar school.”
Ik gaf hem een zoen.
Tom trok een zielig gezichtje.
“Sorry, je kan echt niet mee. Je wordt de school niet ingelaten. Anders had je van mij mee gemogen.”
Ik gaf hem nog een zoentje en liep toen naar beneden.
“Hé, waarom loop je nu weg?” vroeg Tom terwijl hij snel een shirt en een joggingsbroek aantrok en me achterna rende.
“Ik moet nog eten en Anna naar school brengen. En dat wel voor kwart over 8.”
Ik wierp een blik op de klok. Ik zag dat het al half 8 was. We liepen de keuken binnen waar mijn vader en Anna al zaten.
“Ligt Bill nog in bed?” vroeg ik terwijl ik met mijn neus in de koelkast zat verstopt.
“Ja.”
Ik pakte de yoghurt uit de koelkast en ging aan tafel zitten.
“Ga ja nog werken vandaag, pap? Of blijf je vandaag nog een dag thuis?” vroeg ik.
Ik lepelde het bakje yoghurt leeg.
“Nee, ik ga weer werken. Tenminste, als Anna naar Tom en Bill kunnen.” Vragend keek mijn vader naar Tom.
“Het zou wel kunnen, denk ik. Als ze maar niet in de weg loopt, want we gaan vandaag beginnen met inrichten.” Antwoordde Tom.
“Ik zal niet in de weg gaan lopen.” Zei Anna met haar liefste gezichtje.
“Ja joh. Het is goed, hoor. Moet ik zo maar even boodschappen gaan doen samen met Bill. Anders hebben we geen eten.” Zei Tom.
Tom schonk zijn kop vol met koffie en bood mij en mijn vader nog een kop aan.
Ik schudde mijn hoofd, dat ik niet hoefde.
“Nee, dank je wel. Maar als het echt niet gaat, dan blijf ik gewoon thuis hoor.” Zei mijn vader.
“Nee, ze kan gewoon komen.”
Er zijn nog geen reacties.