You're my everything. And that will never change! [107]

..
“Waar droomde je dan over?” fluisterde hij.
Zijn adem raakte me in mijn hals. Een rilling trok over mijn lichaam.
“Over mijn moeder. Alles was zwart, ik kon niets zien. En toen ineens werd alles wit, echt alles. En zag ik mijn moeder. Ze praatte tegen me. Het was zo eng, Tom. Ik ben echt bang.”
Ik begon steeds sneller te ademen. Ik kroop nog dichter tegen Tom aan dan ik al was gekropen en hield hem stevig vast.
“Shht, het was maar een droom. Ik ben er nu. Er zal niets gebeuren.” Fluisterde Tom.
Hij wiegde me langzaam heen en weer om me weer rustig te krijgen.
Langzaam aan ging ik weer normaal ademen en werd ik weer rustig.
“Alles weer oké?” vroeg Tom.
Ik knikte.
Ik stond op om nog even wat water te drinken. Ik vulde een glas met water en keek in de spiegel. Ik zag mijn moeder staan. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en schudde mijn hoofd. Ik was toch niet gek aan het worden, hè. Ik deed mijn ogen weer open en keek weer in de spiegel. Nu zag ik gelukkig mijn spiegelbeeld.
Snel gooide ik het glas water naar binnen en liep terug mijn slaapkamer in.
Tom lag alweer rustig te slapen.
Ik klom over hem heen verstopte me onder de dekens.
Weer kwamen die beelden van die droom naar boven. Ik probeerde ze uit mijn gedachte te duwen. ‘Aan iets leuks denken.’ Sprak ik mezelf streng toe.
Ik probeerde aan iets leuks te denken. En eventjes lukte dat ook. Daarna kwamen toch weer die beelden naar boven. En weer probeerde ik ze weg te duwen en weer aan iets leuks te denken. En eindelijk bleven die beelden weg en langzaam viel ik weer in slaap.