In de binnenstad van Maastricht..

Eigenlijk valt de afstand tussen Kerkrade en Maastricht, de stad waar de Trekking wordt gehouden, wel mee. Het probleem is dat Jokes moeder nogal zenuwachtig is, en daardoor iedereen afkat, en haar vader zijn richtingsgevoel kwijt is, waardoor ze een stuk of 6 keer verkeerd rijden. Het zit niet mee en Joke is strontchagrijnig als ze de auto uitstapt.
Wie heeft er voor gezorgd dat die gestoorde Groeneveld minister president is geworden? Denkt ze in zichzelf. Op school heeft ze geleerd dat een of andere overoveroveroveroveroveroveroverovergrootvader van die man de meeste stemmen kreeg en toen meteen maar een dictator van zichzelf gemaakt heeft. Nu is democratie ver te zoeken in Nederland, en zitten ze met dit na-aperige spel van Panem opgescheept.

Ze lopen met z'n drieën naar de binnenstad van Maastricht. Op straat is het druk, bijna heel Limburg is naar deze stad gekomen. Eindelijk bereiken ze het plein waar de Trekking wordt gehouden. Er is een groot podium opgezet en overal staan er bewakers. Joke moet zich inschrijven, bloed afgeven en dan in 1 van de rijen gaan staan. Als iedereen klaarstaat komt er een man het podium opwandelen. Joke vergelijkt hem met een aardbij, een knalrode kop die onder de sproeten zit. Door zijn nette pak lijkt het alsof hij ieder moment kan ontploffen. 'Beste kinderen van de wet,' begint hij. Joke walgt van zijn stem die de minachtende woorden verschrikkelijk deftig laat klinken. 'We zijn hier om de Trekking te houden van onze eerste editie van The Dutch Hungergames!' Goh, denkt Joke, als "The Games" echt zo Nederlands zijn, waarom dan een Engelse naam?

De man, Joris Liere genaamd, houdt blijkbaar niet van overbodige poespas. 'We beginnen met de jongens!' kweelt hij. Hij loopt naar een glazen bol vol met briefjes die er precies zo uitziet als die van Panem. Na een eeuwigheid graaien haalt hij er een kaartje uit.
'Robbie Huizinga!' De naam schalt over het plein. Even is het doodstil, dan ziet Joke hoe een lange blonde jongen het podium beklimt. Eigenlijk is hij best knap. Hij heeft een leuke kuif, mooie ogen, gespierde armen en athletische benen. Ze begint vurig te hopen dat zij niet wordt getrokken, om de reden dat zij helemaal weg zou vallen met haar bos krullen.
Robbie kijkt helemaal niet zo heel ongelukkig, meer brutaal eigenlijk. Jories staat ondertussen al bij de bol van de meisjes, graait weer ellenlang en haalt er weer een papiertje uit. Joke wordt nerveus, het zal toch niet haar naam zijn? Jories vouwt het papiertje wel heeel langzaam open..

'Joke Vermeer!' is de naam die uit de slijmende mond van Jories Liere komt.