You're my everything. And that will never change! [102]

..
“Gewoon. Wie je bent, Hoe oud je bent, Wanneer je jarig bent, Dat soort dingen. Of je broers of zussen hebt, Hoe je Tom en Bill hebt leren kennen.”
“Nou, ik ben Leande. Ik ben 14 jaar en ben over 3 weken jarig, 11 december dus. Ik heb geen broers of zussen en Tom en Bill ken ik volgens mij nu al 2 jaar. Ik zou niet precies meer weten hoe ik ze heb leren kennen.” Antwoordde ik.
“En wie was dan dat kleine meisje waarmee je afgelopen zaterdag samen met Tom mee liep? Voordat Gustav en Georg een autoongeluk kregen” vroeg een andere journalist.
“Dat was Anna, een meisje waar ik regelmatig op pas als haar ouders weg zijn.”
Dit ging eigenlijk best makkelijk. Ik dacht dat het vele malen erger zou zijn om dit te doen.
“Is ze niet een beejte jong voor je, Tom? 14 jaar en jij 19.” Vroeg weer een andere journalist.
“Nee, leeftijd maakt mij niet uit. We zijn blij zoals het nu is, ongeacht het leeftijdsverschil.”
“En hoe voelt dat nou om je broer nu eens echt verliefd te zien?” vroeg er een aan Bill.
“Geweldig. Het is super om hem zo gelukkig te zien.” Zei Bill met een grote glimlach op zijn gezicht.
“Hebben ze nog wel tijd voor je? Of hebben ze het te druk met elkaar?”
“Wat hun met elkaar doen, hoef ik niet te weten. Dat is tussen hun. Maar we vermaken ons prima met zijn drieën al is het natuurlijk nog gezelliger als Gustav en Georg erbij zijn. Maar nu willen we graag weer door.” Zei Bill vriendelijk en wou om de menigte heen lopen.
De journalisten bleven verbaast achter dat we zomaar wegliepen maar liepen ons niet achterna.
We liepen verder op weg naar huis. Ik keek op Tom zijn horloge om te kijken hoe laat het was.
“Shit, half 10. Ik had gezegd dat we 9 uur thuis zouden zijn.” Vloekte ik.
Het leek of mijn vader wist dat ik net had gezien dat we te laat waren. Nog geen 2 seconden later belde hij me.
“Leande! Waar zit je? Je had allang thuis moeten zijn. Ik ben doodongerust.” Schreeuwde mijn vader door de telefoon.
“Sorry pa. We werden opgehouden door papparazzi. We zijn over ongeveer 10 minuten thuis. We lopen in de Schlifenlaan”
“Oh oké. Schiet wel op. Ik wil eigenlijk niet dat je nu nog over straat loopt, in het donker.” Zei mijn vader.
“Pahap. Ik loop niet alleen, hè. Tom en Bill zijn er ook nog. En we zijn geen kleine kinderen meer.”
Tom en Bill hoorden hun namen en keken me vragend aan. Ik schudde mijn hoofd dat er niets aan de hand was.
“Dat maakt me niet uit. Ik wil gewoon niet dat jullie nu nog over straat lopen. Ongeacht dat jij 14 en hun 19 zijn.”
“Ja pa. We komen er al aan. Tot zo.”
“Tot zo. En opschieten, hè.” Zei mijn vader voordat hij ophing.
Ik deed mijn telefoon terug in mijn zak.
“Zeikegel.” Mompelde ik voor me uit.
“Wat was er dan?” vroeg Tom.
“Hij wilt eigenlijk niet dat we nu nog over straat lopen. We moesten opschieten van hem.”
“Oh, oké.”
We liepen de hoek om, de straat uit, naar links, het pleintje en het bruggetje over en toen naar rechts.
Mijn vader kwam al naar buiten gelopen toen we de oprit opliepen.