De tekst op de muur:

12. De tekst op de muur:

‘Doen we wel het juiste?. Ik bedoel dat we Potter bespioneren, hij is best aardig.’
‘Dat meen je toch niet, Sammy?’ Emily keek Samantha met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Jij vindt Potter aardig. Sam, heb je enig idee hoe dat overkomt. “Hij is best aardig.” Soms vraag ik me af of wij wel in de goede afdelingen zijn in gedeeld. Dat jij in Ravenklauw zou moeten zitten en ik in Zwadderig. Soms vraag ik me af of jij wel familie van me bent.’ Emily keek Samantha met opgetrokken neus aan alsof ze haar eigen tweelingzus verafschuwde.
Drie weken waren voor bij sinds de bijeenkomst van de dooddoeners. Samantha en Emily deden die afgelopen weken alles wat ze konden om meer te weten te komen over Harry Potter en daar waren ze goed in geslaagd. Ze hadden van Sneep gehoord dat de heer van het duister heel tevreden was. Er was alleen één ding die de meisjes niet konden oplossen. De voorspelling die tijdens de eerste bijeenkomst was opgeroepen door een vrouwelijke stem.
Nergens hadden de zusjes kunnen vinden wat die stem nu wilde en of het werkelijk over de heer van het duister ging.
Nu liepen de twee door een verlaten gang terwijl iedereen naar het zwerkbal veld ging. Beide meisjes voelden er niet veel voor om zwerkbal te kijken, ook al waren ze er gek op, vanwege de verplichtingen die ze van de heer van het duister hadden gekregen. Het was nu een wedstrijd Griffoendor tegen Huffelpuf, dus de meiden hoefde zelf niet te spelen. Iets wat hen heel goed uitkwam.
Samantha keek even van uit haar ooghoeken naar Emily en voelde hoe een onbekende pijn door haar lichaam stroomde. Ze wilde niet voor haar heer werken, iets wat Emily maar al te graag wilde. Het enige wat zij wilde was vrij zijn van alle verplichtingen en als het aan haar lag, had zij zich aan gesloten bij Perkamentus. Dat zal vader me waarschijnlijk niet in dank afnemen.
Emily daarin tegen vond het heerlijk om de heer te dienen. Elke keer als ze er aandacht vonkelde haar ogen weer.
‘Ik kan niet wachten tot wij onze duistere teken krijgen.’ Fluisterde Emily opgewonden. ‘Ik bedoel hij heeft zoveel ideeën, niet dat ik dreuzels en modderbloedjes haat, maar toch.’ Hoopvol keek ze naar haar zusje. ‘Waarom jij niet, Sammy.’ Lekken haar ogen te zegen. ‘Waarom ben jij niet blij.’
Maar Samantha keek haar zus niet aan. Een tijdje liepen ze zwijgzaam verder tot dat Emily de stilte verbrak.
‘Oke.’ Riep ze zo luid dat Samantha verbaast op keek. Haar stem weergalmde door de gang. ‘Ik word gek van die stilte dus laten we over iets anders hebben. Sneep.’
‘Sneep?, Waarom wil je het in hemelsnaam over Sneep hebben. Wat is er zo interessant dat Sneep nu het onderwerp van de dag is.’ Samantha’s rechter wenkbrauw schoot omhoog, met een vinger streek ze een pluk haar uit haar gezicht.
Glunderend werden Emilys ogen tot vrolijke spleetjes geperst. ‘Omdat, mijn liefste zus. Ik gister nog wat had ontdekt over onze overbezorgde leraar.’ Met een grote grijns toverde ze een krantenknipsel uit haar tas.
‘Het blijkt dat Sneep is getrouwd met ene Saphira. Er is niet veel over haar bekend, zelfs niet een stuk over hun trouwen.’
‘Hoe weet je dat ze Saphira heette?’ met een verontrustend gevoel nam Samantha het krantenknipsel over en las het met open gesperde ogen.
“Saphira Sneep, moge je eeuwig rusten in de handen van de heer” las Samantha hard op. “Je was een lieve zorgzame vrouw. Ondanks alles wat we mee gemaakt hebben mocht het niet baten. Het leven waar we zo op hoopte was ons niet gegund. Zorg goed voor onze meisjes daar”
Emily haalde haal schouders op. ‘Het is een overlijdensverslag van zestien jaar gelden waar de naam Sneep in voor kwam. Sneep scheen ook twee dochters te hebben gehad,’ ging Emily verder toen Samantha iets wilde vragen. ‘Dit was alles wat ik kon vinden. Is dat niet geweldig, nu weten we meer over Sneep dan een maand geleden.’
Emily stond haast te springen van opwinding.
‘Het is inderdaad geweldig. Ik zie dat jij nog steeds wil weten met wie Sneep was getrouwd, en nu kan je Pierce al helemaal van de lijst schrappen.’ Samantha herinnerde zich nog hoe Emily zei dat ze Pierce van haar lijst kon halen omdat ze dacht dat die iets met Sneep zou hebben.
Emily schudde haar hoofd. ‘Nee. Nauw ja wel op de lijst van “mogelijke” vrouwe van Sneep. Maar ik heb haar nu op een heel andere lijst.’
Een kleine grijns verscheen op haar gezicht. ‘Een lijst van wie is ze. Ik bedoel wie is Cassie Pierce. Wat zijn haar zaken hier op Zweinstein en waarom heeft die leraar zo’n interesse in ons tweeën?. Want ze is wel heel vaak bij ons in de buurt, met een of ander smoesje.’ Met haar handen op haar heupen keek Emily Samantha vragend aan.
Ergens had Emily wel gelijk, bedacht Samantha bij zich zelf. ‘Wat was je idee?’
Emily maakte een vreugde dansje. Ze wist nu dat ze haar zus erg nieuwsgierig was geworden en dat was alleen maar goed. Beide meisjes waren al snel de opdracht van hun meester vergeten.
‘Dit is wat we gaan doen,’ op zachte toon en eerst gekeken te hebben of niemand hun zag, vertelde Emily haar plan. ‘We houden Pierce goed in de gaten en kijken of we wat uit haar los kunnen krijgen, We kijken in de bibliotheek of er informatie te vinden valt over haar en anders vragen we het aan Sneep.’
‘Waarom Sneep?’ Verbouwereerd trok Samantha haar wenkbrauw op. Hij was wel de laatste bij wie ze iets zou willen vragen, ook al was hij haar favoriete leraar.
‘Omdat Sneep misschien wel iets weet, ik bedoel,’ Emily wapperde met haar handen in de lucht. ‘ En hij is een super spion van de heer. Daarom zouden we het best aan hem kunnen vragen. En al helemaal omdat de heer hem heeft aangesteld om ons te helpen met ons onderzoek naar dat ene raadsel.’

Emily had gelijk, Sneep kon hun alles vertellen over Pierce, als hij wist wie ze was, wie ze echt werkelijk was. Maar op het moment vroeg hij zich af wie Cassie Pierce kon zijn. Nu kon hij alleen maar ijsberen in zijn privé vertrekken en aan haar denken, enzo hij aan haar dacht, gingen zijn gedachten terug naar zijn vrouw, zijn vrouw met wie hij maar kort was getrouwd en kinderen had gehad, maar toen zat alles tegen en verloor hij alles wat hij lief had.
‘Waarom kan ik nooit gelukkig zijn, waarom moet mijn hart gebroken en beschadigt zijn.’ Een kille wind waaide door de kamer, dat nergens vandaan leek te komen omdat er geen ramen waren, maar gaf hem een akelig gevoel en kippenvel, hij voelde hoe zijn nek en arm haren overeind sprongen bij die gedachtes, en terwijl hij daar stond, hoorde hij niet hoe de deur van zijn kamer langzaam open ging en er iemand naar binnen liep.

Op het zelfde moment dat Sneep in zijn kamer na zat te denken en de tweeling zusjes op de vierde verdieping rond liepen, waren alle leerlingen die terug waren gekomen van een zwerkbal wedstrijd, zich aan het verzamelen rond een bij toverslag verschenen tekst.
Op de tweede verdieping, op de zelfde plek waar ooit de tekst van Zwadderig’s erfgenaam was verschenen, stond nu een andere tekst. Iedereen begon met elkaar te fluisteren bij het zien van de tekst:
Voor hen die zoeken, maar niet kunnen vinden,
Hoor mijn woord en zoek niet verder.
Want magische krachten zullen elkaar verbinden,
Voor middernacht is het zo ver.
Hoed u vijanden, hoed u.
Want de machtige erfgenamen zijn dicht bij.
Onder de tekst was ook een plaatje weer geven, een roze vlinder.
‘Zou dit weer iets met jeweetwel te maken hebben?’ Vroeg een vijfde jaars Griffoendor aan Harry Potter, die op weg was naar zijn afdelingskamer. Maar Harry haalde zijn schouders op en keek naar Ron en Hermelien, maar ook zij wisten niet wat het zou betekenen.
Aan het einde van de dag hoorde Samantha en Emily ook de woorden die op de muur stonden, de tekst was als een lopend vuurtje door de school gegaan en bereikte ook de leraren.
Op bevel van Perkamentus werd de gang afgesloten tot nader onderzoek. Maar de tekst liet het er niet bij zitten.

op het plaatje zien jullie de de vlinder die onder de tekst staat