You're my everything. And that will never change! [100]

Uitkomst Deel 100!!
Tom stapte over de drempel het balkon op.
Het was al donker buiten en je kon de dingen niet goed meer van elkaar onderscheiden in de tuin.
Maar je kon nog wel zien dat de tuin levensgroot was en een groot terras had.
“Oh mijn god. Jullie tuin is echt zo ontzettend groot, hè.”
“Zeker wel. En nu kun je nog niet eens alles zien. Daar is het te donker voor.” Zei Bill die ineens naast ons stond.
Tom en ik schrokken ons dood.
Bill zag dat we schrokken en lachte.
“Sorry, maar jullie reageerden niet toen ik riep. Dus ben ik maar naar boven gekomen om jullie te halen.
We liepen met zijn drieën terug naar beneden, naar de keuken.
“Waarom draag je Leande eigenlijk? Ze kan zelf toch wel lopen?” vroeg Bill aan Tom.
“Hij wou me nooit meer kwijt en zo kan hij me niet kwijtraken.” Zei ik voordat Tom antwoord kon geven.
“Nou, je hoort het.” Zei Tom lachend.
Bill knikte, pakte de koppen koffie van het aanrecht en gaf ze aan ons.
“Nog geen eettafel?” vroeg ik.
Tom en Bill stonden tegen het aanrecht aangeleund en ik zat in het midden van hun op het aanrecht.
Bill wees naar een stapel dozen in de hoek.
“We moeten hem nog in elkaar zetten.” Zei hij.
“Oh, en waar willen jullie hem dan gaan neerzetten? Want hier is geen plek meer?” vroeg ik geïnteresseerd.
Ik keek de keuken rond waar geen plek meer was voor een eettafel.
“In de woonkamer, net om het hoekje hierzo.” Zei Tom en met zijn vinger wees hij richting de deur en toen naar rechts.
“Oké. Weet je, volgende week heb ik maandag, dinsdag en woensdag vrij. Vanaf morgenmiddag ga ik jullie helpen met alle dozen uitpakken. Oké?”
“Hulp is altijd welkom. Zeker omdat Georg en Gustav er nu niet zijn.” Zei Bill.
“En als ze er wel zijn, mogen ze toch nog niet meehelpen.” Viel ik Bill bij.
Ondertussen hadden we onze koffie op en wasten we de koppen af. Omdat de vaatwasser nog niet aangesloten was en het zoiezo dan alsnog zonde was om dat ding te laten draaien voor drie koppen.
Daarna pakten we onze jassen en gingen weer op weg naar huis.
Tom sloot zorgvuldig de poort af met een slot. We waren nog geen 2 meter van het huis vandaan en er stonden allemaal journalisten voor ons die vragen op ons af vuurden en tegelijkertijd ook nog eens foto’s maakten.