You're my everything. And that will never change! [98]

The amazing house
We stonden voor een levensgroot huis waar je makkelijk in zou kunnen verdwalen.
Voor het huis lag een lange oprit met aan de zijkanten hoge bomen en grasvelden.
“Jee, dit ziet er echt groot uit. Het is nog groter dan mijn huis en ik dacht dat ik al groot woonde.” Zei ik verbaasd.
“Dat is het ook. Kom.”
Tom maakte de poort open en we liepen de oprit op naar het huis. Daarna maakte hij de voordeur open. Hij stapte opzij en liet mij als eerste gaan.
“Na u, mevrouw.” Zei hij deftig.
Ik moest lachen en liep de hal in. Die was groot, ruim en mooi gebroken witte muren. Dit was echt waanzinnig mooi.
“Hoe hebben jullie dit ooit kunnen betalen. Dit is echt waanzinnig.”
“Daar hebben we al die jaren voor moeten werken. En we hebben het met zijn vieren gekocht, hè. Dat maakt al een groot verschil.” Zei Bill.
“Haha, ál die jaren nog wel. Je zult wel moe zijn.” Zei ik lachend.
“Hé, doe jij eens niet zo tegen mij, jongedame.” Zei Bill streng tegen me alsof hij mijn vader was.
“Sorry papa.” Zei ik alsof ik een klein kind was.
Lachend liepen we de woonkamer in.
“Maar, weet je Bill. Je zou een goede vader zijn.” Zei ik.
“Nou, laten we daar maar nog even niet aan beginnen.” Zei hij.
Ik keek op me heen. Dit was gewoon te groot voor woorden.
De muren waren al behangt met mooi zwart met zilver behang. Verder was er nog niet zoveel in de kamer gedaan. Er stonden alleen een paar dozen en wat meubels in de hoek.
Tom kwam achter me staan en sloeg zijn armen om mijn middel.
“En wat vind je van ons nieuw paradijsje?” vroeg hij.
“Prachtig.” Zei ik terwijl ik de kamer nog een keer in me op nam. “Wanneer gaat het af zijn?”
“We hopen volgende week nog. Alles is als het goed is behangt en geverfd. Dus we hoeven alleen maar nog in te richten.” Zei Bill die naast ons kwam staan.