You're my everything. And that will never change! [89]

..
De chauffeur parkeerde de auto op het grindpad en opende de deur voor mij en mijn vader.
We stapten uit en we wachtten totdat de rest, die achter ons aanreden, ook waren uitgestapt.
De kist werd uit de wagen gehaald en werd door 6 mannen naar binnen gedragen.
Ik liep samen met mijn vader aan de ene kant en Tom aan de andere kant, achter de kist aan naar binnen.
We namen plaats voorin terwijl de zaal zich steeds verder vulde met mensen.
Familie, kennisen, collega’s van mijn moeder. Sommige mensen kende ik niet eens.
Ik hield de hand van mijn vader en Tom vast, alsof ik bang was om hun ook te verliezen.
Tom kneep eventjes in mijn hand en keek me aan.
Ik keek terug en probeerde te glimlachen, wat niet echt lukte.
Naast Tom gingen Bill, Kirsten en Anna zitten. Ik had gevraagd of Kirsten ook mee mocht. Aangezien Bill eindelijk aan mij had toegegeven dat hij haar wel een leuk meisje vond.
Aan de kant van mijn vader Georg en Gustav. Ze mochten gelukkig mee van de dokter.
De begravenis begon.
Een man begon te spreken.
“Familie, vrienden en colléga’s van Sandia, welkom dat jullie allemaal zijn gekomen.
We zijn hier vandaag bijeengekomen om afscheid te nemen van Sandia. Ze was een geweldige vrouw, een geweldige moeder. Ze stond altijd voor iedereen klaar…”
De man hield een heel gesprek over hoe mijn moeder was. Vanaf het begin moest ik al huilen. Netzoals mijn vader, Tom, Bill, Georg en Gustav.
“En dan wilt Leande nu iets voordragen aan haar moeder.” Zei de man.