Noah Adams || Harry Styles.

Madeline || Noah Adams || Harry
Zenuwachtig loop ik door het huis heen. Ik heb een jeans aan met daarom een rood met witte trui. De hertjes die erop staan zijn in het wit. Mijn bruine haren kwamen onder mijn kerstmuts vandaan, en ik kan niet wachten tot deze avond voorbij zou zijn. Maar het is nog niet eens begonnen. Harry, mijn beste vriend, zou vandaag komen eten samen met zijn ouders en zijn zus, hier thuis bij mijn ouders en zusje. Ik heb geen idee waarom, maar de laatste drie maanden als ik bij Harry in de buurt ben, gaat mijn hart sneller kloppen en krijg ik een raar gevoel in mijn buik. Ook als hij wat zegt word ik sneller rood als anders. “Noah, stop eens met dat geijsbeer.” Zegt mijn moeder geïrriteerd. Een zucht verlaat mijn mond maar ik hou wel op met ijsberen. Ik ga op de bank zitten en ik kijk naar buiten. Het is al donker aan het worden, en dat terwijl het vijf uur is. “Het sneeuwt!” Zegt mijn zusje vrolijk, terwijl ze voor het raam begint te springen. Zachtjes lach ik, zo was ik ook vroeger. “Noah, kun je even helpen met de tafel dekken?” Ik sta op en ik doe wat mijn moeder zegt. Ik kijk op de klok, inmiddels is het half zes. Mijn moeder heeft alle gerechten al op de tafel staan, en ze heeft gezellig kaarsjes aangestoken. Harry en zijn ouders en zus zouden elk moment kunnen komen… Niet veel later hoor ik de bel, en ik loop naar de deur om die vervolgens open te doen. Harry’s ouders, Gemma, en Harry zelf stappen naar binnen. Ze hangen hun jassen op, doen hun schoenen uit, en begroeten mij dan met zoenen op de wang en een knuffel. Alleen Harry knuffel ik langer. Ik bijt op mijn lip, waarom doe ik zo anders de laatste tijd bij hem? Iedereen begroet elkaar en we gaan aan tafel zitten. Na drie kwartier lang gegeten, inclusief toetje, en gepraat te hebben, besluiten de ouders een potje te gaan kaarten, en Gemma en Sarah (mijn zusje), besluiten samen tv te gaan kijken. Harry en ik besluiten boven naar mijn kamer te gaan. Mijn ouders vonden dat in het begin best raar, maar nu zijn ze dat gewend. Ik ken Harry nu inmiddels al zes jaar. Ik doe de deur van mijn kamer dicht en ga in kleermakerszit op mijn bed zitten. Harry pakt mijn bureaustoel en neemt daar plaats op. Hij kijkt me aan en hij schraapt zijn keel. “Noah, ik moet je wat vertellen.” Lichte paniek raast door mijn lichaam. Zou hij nu gaan zeggen dat het beter is dat we elkaar laten gaan? Zou hij me vertellen dat hij gaat verhuizen? Zou hij… “Ik ken je nu al zes jaar, en ik heb daar absoluut geen spijt van. Elk moment met jou, is fantastisch. Maar de laatste paar maanden, heb ik een gevoel, dat ik niet kon plaatsen. Maar sinds gister ben ik erachter gekomen. Ik liep door het park en ik zag allerlei stelletjes gelukkig met elkaar zijn, en bij elk stelletje dacht ik: waren Noah en ik dat maar. Ik vind je leuk, Noah. Meer als vrienden.” Mijn adem stokt in mijn keel, en ik weet even niks te zeggen. Wat móét ik zeggen? Zou mijn gevoel ook verliefdheid zijn? Ik kijk Harry aan. “Ik geloof dat ik jou ook leuk vindt.” Beken ik zachtjes, terwijl ik met de mouwen van mijn trui speel. Harry staat op, en hij gaat tegenover me in kleermakerszit zitten. Hij komt dichterbij met zijn hoofd, en niet veel later raken onze lippen elkaar. Nu kan ik me het gelukkigste meisje op aarde noemen.