Rose Devine || Niall Horan.

SweetNiallx || Rose Devine || Niall.

Met gebogen hoofd loop ik door het park in Londen. Mijn voeten schuiven zich een weg door de rode en bruine herfstbladeren. Met mijn jeans, bonte enkellaarsjes, beige herfstjas en sjaal die me warm proberen te houden, stap ik stevig door. Iets té stevig, geloof ik, want ik bots tegen iemand op. Ik voel een klap en niet veel later voel ik er nog een, maar bij de tweede sta ik niet meer op beide benen. Fijn, ik ben gevallen. Ik wil net omhoog krabbelen, poging gefaald, totdat een hand voor mijn neus wordt uitgestoken. Ik kijk omhoog, en ik kijk in twee prachtig blauwe ogen. Even houden zijn ogen me gevangen, maar al snel pak ik de hand aan en word ik omhoog getrokken. Ik klop mijn kleding af en ik kijk hem aan. “Sorry dat ik je omver liep.” Ik kijk de jongen aan en ik knik. “Is al goed hoor.” Zeg ik een beetje luchtig. Hij hoeft niet te weten dat ik geschrokken was dat ik zomaar opeens op de grond lag. Had ik maar niet naar de grond moeten kijken. “Ik ben Niall.” Stelt de jongen zich voor. Een kleine glimlach speelt rond mijn lippen. “Mijn naam is Rose.” De jongen, Niall, glimlacht. Zijn vuilblonde haar zit in een kuifje, en doordat zijn ogen blauw zijn, valt hij erg op. “Weet je…” Begint de jongen. Nieuwsgierig kijk ik hem aan. “Ik heb je omver gelopen, dus eigenlijk vind ik dat ik het goed moet maken.” Een zachte lach, afkomstig van mij, dwaalt met de wind mee. “Zou je misschien mee willen naar Starbucks?” Verrast kijk ik hem aan. Die had ik niet zien aankomen. Ik haal mijn schouders op. “Ja, waarom niet?” De jongen glimlacht. “Dat dacht ik ook.” Ik draai me om, want Starbucks is de kant op waar ik net vandaan kwam, en loop met Niall aan mijn zijde naar Starbucks toe. Niall houd als een echte gentlemen de deur voor me open, en ik stap naar binnen. Aangezien de herfst aardig veel kou met zich meebrengt, biedt Starbucks nu extra warmte. We bestellen beide een Java Chip, en niet veel later zitten we binnen aan een tafeltje tegenover elkaar onze Java Chip op te drinken. “Dus, vertel eens wat over jezelf?” Vraag ik aan Niall, om een gesprek te beginnen. “Ik ben dus Rose Devine, ik ben achttien jaar, ik ben meestal vrolijk, en ik ben klein, zoals je ziet.” Dat laatste komt er lachend uit, en ook Niall kan het niet laten om zachtjes mee te lachen. “Nu is het jouw beurt.” Zeg ik enthousiast. “Ik ben dus Niall Horan, ik ben negentien jaar, ik ben Iers en ik hou heel veel van eten.” Een kleine grinnik verlaat mijn mond. “Hoeveel hou je van eten?” Vraag ik lachend aan hem. “Zoveel dat er niet genoeg woorden voor zijn.” Mijn ogen worden groot. “Dat is dan wel heel veel.” Mompel ik verbaasd. Hij lacht en hij knikt. “Maar ik denk, dat ik van één ding nog meer kan houden, dan van eten.” Ik kijk in zijn ogen en ik zie dat hij het meent. Ik weet niet wat het is, maar telkens als ik in die ogen van hem krijgt, word ik warm vanbinnen en krijg ik een raar gevoel. Er is een speciale klik tussen ons, een vonk. “Wat is dat dan?” Vraag ik aan hem. “Het is een persoon, en jij bent het.”