You're my everything. And that will never change! [83]

..
“Natuurlijk, altijd.”
“Je ziet er niet uit.”
“Ik weet het. Het komt door die brief die ik heb gevonden van mam.” Zei hij.
Ik keek hem verward aan. “Welke brief?”
“Deze.” Hij gaf me de brief die in een envelop zat. “Ik wou je hem nog geven.”
Ik hield de envelop in mijn handen.
“Je hoeft hem niet per se nu te lezen, hoor.”
Ik keek hem aan, liep toen naar hem toe en gaf hem een knuffel.
“Leande, zou jij iets willen zeggen op de begravenis van mama?” vroeg hij.
“Uhh… Ik wil wel… maar… ik weet niet of het durf.” Zei ik stotterend.
“Het hoeft niet per se. Maar ik zou het graag willen dat jij ook wat zegt.”
“Oké.” Zei ik. “Ik doe het.”
“Oké en ga maar terug naar de jongens en Anna. Maak je maar geen zorgen om mij.” Zei mijn vader glimlachend.
Ik gaf hem een kus op zijn wang en liep toen naar de woonkamer waar de jongens zaten. Ik had de brief ver in mijn zak gestopt. Die zou ik straks wel lezen.