Hoofdstuk 3

Strify’s P.O.V.
“Yu?”
“Ja.”
“Ga alsjeblieft weg.” Ik draaide m’n hoofd weg van hem en sloot m’n ogen. Ik kon hem niet zien, ik kon mijn woede niet langer beheersen. Het was zijn schuld, ik kon het hem niet vergeven. “Strify, ik…”
“Ga weg!” De woorden echoden tegen de muren van het ziekenhuis. Yu slikte en was stil. “Strify…” probeerde hij daarna weer. “Ik zei ga weg!” Snauwde ik, terwijl ik opstond en me omdraaide naar Yu. Yu slikte weer, maar stond dit keer op en liep weg. Ik ging weer zitten en barste in tranen uit.

Een week geleden, in de disco.

Shin’s P.O.V.
Ik switchte naar een ander nummer en liep daarna naar achteren, naar de VIP ruimte. Ik ging naast Kiro zitten en pakte een cola. Ik staarde voor me uit, naar de zilveren muren in de VIP ruimte. Ik schrok op van Kiro’s hand op m’n schouder. “Niet denken.” Fluisterde hij. Ik zuchtte. “Ik kan hem niet uit mijn hoofd krijgen.”
“Ik heb toch beloofd jullie te koppelen? Maak je geen zorgen Shin.”
“Maar…” Voordat ik mijn zin af kon maken trok Kiro me omhoog. “Kom.” Riep hij vrolijk, we liep terug richting de zaal, waar Yu inmiddels ook stond. Hij zette een andere nummer op en greep de microfoon. “Who’s enjoying the party?” Riep hij, zijn stem klonk dronken en hij hikte. Het publiek gilde op het moment dat ik naast Yu ging staan. Ik keek even naar Kiro. Hij gaf me een knipoog en fluisterde daarna in mijn oor: “Geen zorgen, geniet nou maar gewoon.” Ik knikte en glimlachte naar het publiek. Daarna draaide ik me om naar Yu. “Hoeveel heb jij gedronken?” Grinnikte ik. Yu schudde z’n hoofd. “Geen idee.” Zei hij, terwijl hij slingerend richting de VIP ruimte liep. Ik begon me zorgen te maken en wilde hem achterna lopen, maar Kiro trok me terug. Hij trok me een stukje naar voren, zodat we net voor het publiek stonden. Hij hield de microfoon omhoog en het publiek begon mee te zingen. Daarna rende hij terug en zette hij de muziek wat zachter wanneer hij weer naar voren kwam rennen. “Wie heeft een geweldige avond?” Iedereen begon te gillen en Kiro hield plotseling de microfoon voor mijn neus. “Eh… Hi?” Ik glimlachte verlegen en het publiek begon harder te gillen. “Hij kan praten!” Gilde 1 meisje er lachend bovenuit. Ik moest lachen en draaide me om naar Kiro, die inmiddels een ander liedje had opgezet. Hij trok me weer mee naar voren en begon met me te dansen. Het publiek begon harder te gillen en ik begon meer te genieten, ik vergat mijn zorgen.

Het was 1 uur ’s nachts toen we besloten om naar huis te gaan. Lachend liepen ik en Kiro de disco uit, via de andere kant, om fans te vermijden. Yu slenterde achter ons aan en speelde een beetje met de autosleutels.
Yu stapte achter het stuur, daarna stapte Kiro in en ik stapte in, naast Yu. “Weet je dit wel zeker?” Yu knikte. “Tuurlijk.”
“Je ziet eruit alsof je nogal veel gehad hebt.” Probeerde Kiro. “Ik kan nog wel rijden.” Yu gaf Kiro een eigenwijze blik en startte de auto.

Ik zuchtte toen ik ons huis zag en keek achterom naar Kiro, die ook opgelucht leek te zijn. Hij gaf me een korte glimlach terug. Ik draaide me weer om en schrok toen ik een auto vlak voor ons zag. “Yu pas op!” Yu stuurde naar rechts, en ik zag de lantaarnpaal op ons af komen. Ik sloot m’n ogen en voelde een stekende pijn. Ik opende m’n ogen om te zien dat het raam was geknapt en keek geschrokken naar de glasscherven in m’n arm en op m’n benen. Ik besefte dat alles in slow motion leek te gaan en dat het nog niet voorbij was. De auto kwam nu pas echt tot stilstand en m’n hoofd klapte naar achter, daarna werd alles zwart.