You're my everything. And that will never change! [76]

..
“Leande! Christa aan de telefoon voor je.” Riep mij vader.
Ik zuchtte. “Vinden jullie het erg als Anna nog langer blijft?” vroeg ik aan de jongens.
De jongens schudden hun hoofd.
Ik liep naar de woonkamer en pakte de telefoon op.
Het gesprek begon natuurlijk hoe erg ze het wel niet vond voor mij en mijn vader van mijn moeder. Maar al snel veranderde ze van onderwerp waar ze echt voor belde.
“Ik heb het met je vader al over gehad. Maar ik wou het ook nog even aan jou vragen. Mijn moeder is doodziek en moet nu om de 2 dagen naar het ziekenhuis, de komende maanden. Ik moet dus elke keer met haar mee en Richard moet op zakenreis. En nu was mijn vraag of je het erg vind als Anna voorlopig bij jullie blijft. Je vader vind het goed.”
“Oh, dat is goed hoor. Ze vermaakt zich wel, hierzo. Ze kan het goed vinden met de jongens.”
We praatten nog wat. Wenste elkaar sterkte en hingen toen op.
Ik liep weer terug waar Tom en Bill nog steeds waren.
“Nou, de komende maanden zijn jullie nog niet van Anna af.”
“Oh, ik vind het niet erg, hoor.” Zei Bill. Hij stond koffie klaar te maken.
“Nee, jij lult samen met haar de oren van je kop af.” Zei Tom lachend.
“Haha, grappig.”
“Hij heeft wel gelijk, Bill. Jullie praten echt heel veel. Als ze ongeveer jouw leeftijd was geweest, zouden jullie goed bij elkaar passen.”
“Oh.”
Bill schonk de koffie in de bekers. Daarna liep hij met de koppen koffie naar de woonkamer waar hij ze op tafel zette en bracht toen een kop koffie naar mijn vaders werkkamer.
We dronken onze koffie op en gingen toen op weg naar het ziekenhuis.