You're my everything. And that will never change! [70]

..
We zaten al anderhalf uur te wachten, en dat is lang als het niet goed gaat met je een van je beste vrienden, mochten we dan eindelijk naar binnen.
Een andere dokter leidde ons naar de kamer van Gustav.
We liepen kamer 246 voorbij, waar Gustav eerst lag. Ik vond het nogal vreemd en tikte Tom aan.
“Gustav lag toch op kamer 246?” fluisterde ik.
“Ja, hoezo?” fluisterde hij terug.
“Nou, we lopen nu al bij kamer 286.”
Tom keek naar de bordjes naast de deuren.
“Ja, je hebt gelijk.”
De dokter stopte bij kamer 302.
“Jullie kunnen naar binnen.”
Verward liepen we de kamer in. Het kon toch zijn dat hij verplaatst was.
Maar in het bed lag Gustav helemaal niet. Het totaal iemand anders. We liepen naar het andere bed, maar ook dat was Gustav niet.
Ik liep naar de dokter toe.
“Dokter, dit is Gustav niet. Wat is hier aan de hand?”
“Oh, ik denk dat we een groot misverstand hier hebben. Ik ga het even uitzoeken. Jullie kunnen in de wachtkamer wachten. Dan kom ik zo weer even langs.”
En daar zaten we dan weer, te wachten in de wachtkamer. Na 10 minuten kwam dan eindelijk dr.Ringel aangelopen.
“Sorry voor het misverstand. Een andere dokter dacht dat het Gustav was waar het slecht mee ging. Maar Gustav maakt het uitstekend. Hopelijk kunnen we dit misverstand vergeten. Als je willen, kunnen jullie even langsgaan bij Gustav.”
We liepen naar de kamer van Gustav, kamer 246.
“Heey.” Zeiden we toen we naar binnen liepen.
Gustav keek ons even verbaasd aan dat we op dit moment kwamen maar dat verdween snel.