You're my everything. And that will never change! [64]

..

“Hé hallo schat, is daar nog leven?” Tom zwaaide met zijn hand voor mijn ogen.
“Uhh.” Zei ik en ik knipperde een paar keer met mijn ogen.
“Ik vroeg of er nog leven bij je was.” Tom ging tegen de muur aanzitten en trok mij op zijn schoot.
“Ik zat met mijn gedachten even ergens anders.”
“Dat was te merken. Vertel het maar, waar was je met je gedachte.”
“Overal en nergens.”
“Waar dacht je aan dan?”
“Aan mijn moeder, aan mezelf, aan ons, aan jou, aan Bill, Gustav, Georg, mijn vader, aan Anna. Zo beetje alles dus.”
“Ja.”
We wisten allebij niets meer te zeggen. We keken hoe Anna rustig zat te spelen.
Bill kwam de kamer ingelopen.
“Hoe is het hierzo?” vroeg hij.
“Stil.” Antwoordde ik. “We vervelen ons.”
“Gezellig. Ik ga mee vervelen.” Hij ging naast mij en Tom op het bed zitten.
Zo zaten we een tijd lang niets te doen.