You're my everything. And that will never change! [62]

..
“Mam, we zijn er weer.” Riep ik toen we naar binnen liepen.
Het was doodstil in huis.
“Mam?” riep ik nog een keer.
We trokken onze jassen uit en liepen de woonkamer in. Er kwam nog steeds geen reactie. ik liep terug naar de hal en schreeuwde naar boven. Ook weer kwam er geen reactie. toen viel mijn oog op het blaadje op het schoenenkastje.
“Leande, ik ben met Anna naar het strand. Je moeder ging naar de buurvrouw toe en zal wel thuis zijn als…”
“Lean!” riep Tom hard en paniekerig. Ik las niet verder wat er op het briefje stond en rende naar Tom toe. Hij stond in de keuken samen met Bill. Geschrokken staarden ze naar mijn moeder die daar op de grond lag. Ze lag in een plas van bloed en hield het vleesmes in haar hand. Ik begon te huilen.
Nee! Dit kon niet waar zijn! Niet mama! Niet mama die zelfmoord had gepleegt! Dit kon gewoon niet waar zijn!
Tom nam me stevig in zijn armen en hield me goed vast. Bill kwam naast ons staan en omhelsde Tom en mij. Ik merkte dat er een traan op mijn arm viel. Het maakte me niet uit van wie hij was. Het kon gewoon niet waar zijn. Niet MIJN moeder! Bill liet ons los.
“Waar is je vader, Lean?” vroeg hij.
“Staat op het blaadje dat in de gang ligt.” Zei ik huilend. Ik klemde me stevig vast aan Tom, zodat ik hem bijna fijn kneep. Tom probeerde mijn greep iets losser te maken.
“Sorry.” Zei ik en ik hield hem wat losser vast.
“Het is al goed.” Hij hield me stevig vast en wreef over mijn rug.
Bill kwam terug met het briefje in zijn hand, belde mijn vader en vertelde het hele verhaal.
Mijn vader zou binnen 10 minuten thuis zijn.