You're my everything. And that will never change! [61]

..
De dokter kwam binnen.
“Zo, gezellige boel hier zo. Esmee, houd jij er rekening mee dat je genoeg moet rusten. Je ouders waren hier daarnet ook al, hè.” Zei hij.
“Jaha, ik ga vanzelf wel in mijn bed liggen hoor. Als ik moe ben.”
“Oké, dan is het goed.” Lachte hij. “Bill, jij was toch bij het ongeluk?”
“Ja.”
“Zou jij dan even mee willen komen. En houd het hier alsjeblieft een beetje rustig, wil je.”
De dokter liep samen met Bill de kamer uit.
“Esmee, houd jij wel een beetje rekening ermee dat je genoeg moet rusten.” Deed Esmee die dokter na.
We barsten in lachen uit. Het gezicht dat Esmee erbij trok was echt een heel stom gezicht.
We praatten nog wat over koetjes en kalfjes. Even later kwam Bill binnen met drinken in zijn hand. Hij gooide een voor een de blikjes naar ons toe.
“Ik wist niet wat ik voor jou mee moest nemen, Esmee. Dus ik heb maar een flesje water voor je meegenomen.” Zei Bill toen hij het flesje aan Esmee gaf.
“Oh, dat is goed hoor. Ik drink toch niets anders.”
We praatten nog wat en gingen toen naar huis want het bezoekuur was afgelopen.
“Tot morgen, hè Gussie.” Zei ik. Ik gaf hem een knuffel en een kus op zijn wang.
“Tot morgen. Heb je eigenlijk nog zo’n aanval gehad sinds dat ik weg ben?” vroeg Gustav zachtjes zodat niemand het hoorde.
Ik schudde mij hoofd.
“Mooi.” Zei hij en woelde met zijn hand door mijn haar. “Later jongens.”
“Later.” Zeiden Tom en Bill.
“Tot morgen, Esmee.” Zeiden we nog voordat we de kamer uit liepen.