You're my everything. And that will never change! [59]

..
“Hier moet het ergens zijn.” Zei Bill.
We liepen in het ziekenhuis op weg naar de kamer waar Gustav lag.
“243…, 244…, 245…, hier is het 246.” Zei Bill. Hij deed de deur open. De gordijnen waren open en de zon scheen volop naar binnen.
Gustav lag in het eerste bed. Op het andere bed lag een meisje die een jaar of 17 was, schatte ik. Zo te zien waren haar ouders bij haar. Ze keken om toen we binnen kwamen.
We knikten knikten even naar het meisje met haar ouders.
Ik omhelsde Gustav. “Heey.”
“Haai meissie. Hoe is het met je?”
“Kan ik beter aan jou vragen. Maar het gaat goed met mij, hoor.”
“Met mij gaat het ook goed, hoor. Op een hoop hoofdpijn na dan.” Lachte hij.
Ik pakte samen met de jongens een paar stoelen van de gang.
“Bill, hoe kan ik ooit aangereden zijn en jij niet?” vroeg Gustav.