Chapter 3

Hannah POV:

'Ik ben klaar' roep ik terwijl ik uit de omkleedkamer storm. Kaila en Sam staan al in de hal, ik loop er direct heen. Opeens staat Luke voor me, een jongen hier van uit het weeshuis, hij is net nieuw en ik ken hem niet. 'Gelukkige verjaardag, en veel plezier daar buiten' zegt hij. 'Oh bedankt' knik ik. Snel druk ik een kus op Luke's wang en loop verder naar Kaila en Sam. 'Wacht even, onze begeleider die meegaat is er nog niet..'zegt Sam. Ik krijg opeens een klein ideetje:'Wat als we nu zonder begeleiding gaan? Ik bedoel misschien kunnen we dan ontsnappen uit dit weeshuisleven, wij 3 de wereld rond.' Kaila krijgt een brede glimlach op haar gezicht. 'Vergeet dat maar' klinkt een stem achter me. 'Ik ben Lucie jullie begeleider, laten we vertrekken.' Met een diepe zucht gaan we de deur uit. Ik hoor het geluid van de gillende fans weer. 'Hé Sam, ligt mijn beanie goed op mijn hoofd?' vraag ik. Sam knikt. Opeens trekt Kaila mij en Sam ergens mee midden in een zij straatje. 'Laten we even weglopen van Lucie, het is maar voor één dagje, vanavond gaan we terug naar het weeshuis beloofd.' zegt Kaila lustig. Ik en Sam zijn beiden akkoord. We horen Lucie roepen naar ons, snel beginnen we te lopen zo hard als we kunnen, richting het podium op het plein. Dit voelt als vrijheid, voor de eerste keer in 16 jaar. De wind blaast in mijn gezicht en ik loop vrij rond in de Londense straatjes op weg naar mijn eerste concert met mijn twee beste vrienden. Toch nog één lichtpuntje in mijn hele bestaan.

Eindelijk zijn we er, we zijn aan het podium. Lucie zal ergens naar ons aan het zoeken zijn. Ik probeer mijn hoofd tussen de menigte uit te steken zodat ik de zangers nu kan zien. Duizende meisjes gillen, dus ik veronderstel dat het jongens zijn. Ik weet ook al dat ze met meer aangezien ik verschillende stemmen kan onderscheiden. 'Lucie is daar, snel laten we ons verspreiden tussen het publiek dan vindt ze ons niet, als we elkaar niet terugvinden spreken we af aan de frituur in de straat van het weeshuis deal?' zegt Sam. Ik en Kaila knikken. Voor de laatste keer lach ik nog eens naar hun en ren dan dwars door het publiek heen. Lucie heeft het op mij gemunt, ze blijft me achtervolgen. Snel loop ik uit het publiek achter het podium. Ik denk dat ik haar kwijt ben geraakt.
Uitgeput zak ik door mijn knieën op de grond. 'Gaat het wel?' klinkt een onbekende stem. Ik kijk op en zie dat het een van de zangers is. 'Je zit achter ons podium, je mag hier eigenlijk niet zijn, wat doe je hier?' zegt hij. 'Euh euh, ik ik verstop me'. Opeens zie ik weer dat Lucie opduikt, snel verstop ik mij achter de jongen, aangezien ik klein ben en hij groot zal Lucie mij niet zien. 'Dus je verstopt je voor die mevrouw? knikt de zanger. 'Jep' fluister ik. 'Waarom kom je gewoon niet even mee achter de schermen, daar kan zij niet komen, ik zeg wel dat je familie bent ofzo?' zegt hij. Vol enthousiasme knik ik ja..Hij pakt mijn hand vast en trekt mij mee de trapjes op.