You're my everything. And that will never change! [17]

“Denk maar niet dat wij voor slaven gaan spelen, hoor. Dat mag je lekker allemaal zelf gaan doen.” Zei Georg.
“Wat gaan je ouders eigenlijk doen van het weekend?” vroeg Bill.
“Een weekend naar Leipzig als vakantie. We hebben het hele rijk voor ons alleen.” Zei ik en werd onderbroken van de telefoon, die nu alweer ging.
“Met Leande.” Zei ik.
“Hallo Leande, met Christa.”
“Hee, hoe is het ermee? En met Anna en Richard?”
Hoi, goed hoor en met jou?”
“Ook.”
“Mooi zo. Maar ik had eigenlijk een vraagje aan je. Zou jij op Anna willen passen vanavond?”
“Uhh, wacht even een momentje.” Zei ik en hield de telefoon wat van me af en met mijn hand erop. “Vinden jullie het erg als ik vanavond moet oppassen? Ze komt dan wel hier heen.” Vroeg ik aan de jongens.
“Oh, ja hoor. Is goed.” Kreeg ik uit 4 monden te horen.
“Christa. Het is goed, hoor. Anna moet dan wel hierheen komen, want ik kan niet weg.”
“Oké, dank je. Het is geen probleem om haar eventjes naar jou toe te brengen. En dan had ik nog een vraagje. Zou ze misschien ook kunnen blijven slapen? Want we moeten naar het personeelsfeest van Richard en we weten niet tot hoe laat dat gaat duren.”
“Natuurlijk kan dat. Dat is goed hoor.”
“Oké, heel erg bedankt. Dan zie je ons zo wel verschijnen.”
“Ja, tot zo.” Zei ik en hing op. Ik pakte mijn bord van tafel en wilde er mee naar de keuken lopen totdat ik Tom hoorde zeggen: “Zo vervelend kan ze toch niet zijn.”
Ik draaide me terug om en keek Tom aan. “Wacht jij dan nog maar eens even af.”