You're my everything. And that will never change! [16]

Ik zuchtte. “Zo kom ik toch nooit aan eten toe. Nou, geef maar.” Bill gaf me de telefoon en samen met mijn bord in mijn handen liepen we terug de woonkamer in. “Hoi, mam.” Zei ik en ik probeerde tegelijkertijd te eten. Anders zouden mijn poffertjes zometeen weer koud zijn en naar 3 keer opwarmen zijn ze ook niet meer te eten. Dat ik nu af en toe met volle mond praatte, moest iedereen maar even voor lief nemen. Ik wilde nu eenmaal gewoon eventjes kunnen eten.
“Hee, hoe was school vandaag?” vroeg mijn moeder aan de andere kant van de lijn.
“Goed, hoor.” Ik was haar dus echt niet van plan om te gaan vertellen dat ik me verslapen had en Bill me ziek had gebeld. Daardoor schakelde ik snel over op een ander onderwerp. “Maar daar bel je natuurlijk niet voor, lijkt mij.”
“Nee, eigenlijk niet. Je vader en ik gaan dit weekend op vakantie en jij kunt vast wel het weekend alleen thuis blijven met de jongens. Toch?”
“Nee, natuurlijk red ik dat. Makkelijk. Ik heb hier 4 slaven lopen. Nou, dan moet het toch wel lukken om een weekend alleen te overleven. Maar waar gaat de reis heen?” vroeg ik en stopte nog eens een poffertje in mijn mond. 4 boze jongens keken me aan en ik kleuterig mijn tong naar ze uit.
Ik hoorde mijn moeder lachen en toen zei ze: “Leipzig. Maar red je het echt daar zo. Anders bel ik oma even op en komt zij vast wel van het weekend.”
“Nee, mama. Ik red het echt wel hier zo. Zo niet, dan kan ik zelf oma nog altijd bellen.”
“Oké, vooruit dan maar. Veel plezier dan van het weekend en dan zie je ons zondagmiddag of avond weer.”
“Ja, jullie ook veel plezier. Tot zondag.” Zei ik en hing de telefoon op. Ondertussen had ik mijn bord ook nog eens leeggegeten. Dat had ik dan maar weer eens goed gedaan.