Four.

Harry Edward Styles.

“Sluit je ogen.” Mompelde Louis opeens in mijn oor nadat we haast een halfuurtje, of was het maar vijf minuten, niks gezegd hadden waardoor ik hem even verbaast aankeek, maar toen ik zag dat hij het wel degelijk meende sloot ik toch mijn oogleden. Ondertussen voelde ik hoe Louis zijn greep steviger werd en zorgde er zo onbewust voor dat ik even naar adem snakt doordat hij mijn lichaam haast platkneep. Maar toch zei ik er niks op. Het voelde te goed om zo dicht bij deze onbekende jongen te hangen.
“Oké, open je ogen maar weer.” Fluisterde hij opeens door mijn gedachten heen in mijn oor waardoor ik automatisch mijn ogen weer opende, maar in de plaats van de donkere hemel te zien met al die fonkelende sterren zag ik in de plaats een heldere hemel waar witte wolken tussen ons vlogen. Verbaast keek ik op naar Louis die al breed glimlachend naar mij keek.
“Welkom in Neverland, Harry.” Grijnsde hij veel belovend naar me waardoor ik zelf ook een brede grijns niet meer kon wegsteken. Maar lang bleef deze niet op mijn lippen rusten want voor ik het wist maakte Louis zo’n scherpe duik dat ik een geschrokken gil niet kon onderdrukken terwijl mijn ogen al even snel weer gesloten waren. Angstig greep ik naar Louis zijn armen en greep me stevig vast aan hem toen ik voelde hoeveel vaart hij wel niet maakte.
Een zachte plof zorgde er uiteindelijk voor dat ik doorhad we niet meer vlogen, maar ergens opstonden. Toch durfde ik mijn ogen niet meer te openen. Wie weet had Louis me op de rand van één of andere afgrond gezet. Met die jongen kon je nooit weten.
“Harry, je knijpt mijn armen bijna fijn.” Al bijtend op mijn onderlip liet ik Louis los, maar hield nog altijd mijn ogen stokstijf dicht geknepen. Achter me voelde ik hoe Louis wegliep van me waardoor er direct een leegte achterbleef bij mij. Automatisch sloeg ik mijn armen beschermend rond me heen, ook al was het duidelijk niet koud in Neverland. Ik voelde me veiliger als ik dit deed, iets wat iedereen altijd raar vond.
“Harry, waarom zijn je ogen gesloten? Wil je Neverland dan niet zien of wil je mij dan niet zien?” hoorde ik opeens de stem van Louis vragen waardoor ik het niet kon laten om direct mijn ogen te open. Ik zou niet willen dat hij dacht dat ik hem niet wilde zien. Maar toen mijn ogen gewend waren aan het licht zag ik pas dat Louis maar een paar centimeters van mijn gezicht verwijdert was. Geschrokken snakte ik naar adem en liep onbewust naar achter tot ik achter een boomwortel bleef hangen en met een zachte plof op het zachte groene gras viel op mijn achterste. Verbaast keek ik op van het gras dat en zag nu pas echt waar ik was. Een brede grijns verscheen op mijn lippen toen ik zag dat ik in het mooiste bos was dat ik ooit gezien had. Alles was zo groen, buiten de honderden bloemen die rond me heen groeiden.
“Je bent precies wel niet de handigste, hé?” hoorde ik een vrolijke stem vragen waardoor ik opkeek van de bloemen rond mijn benen en zag zo hoe Louis onderste boven hing met zijn gezicht weeral maar een paar centimeters van mij verwijdert. Het was duidelijk dat deze jongen nog nooit gehoord had van persoonlijke ruimte. Niet dat ik het zo erg vond dat hij zo dicht kwam.
“Euh…” stotterde ik terwijl ik staarde in die helderblauwe ogen die me haast de adem konden ontnemen door de intensiteit dat er in lag. Louis grijnsde breed door mijn gestotter terwijl hij zichzelf omdraaide en zich op de boomwortel liet vallen, of beter gezegd tussen mijn beide benen.
“Je hebt daarjuist niet geantwoord op mijn vraag.” Wees hij me terecht. Glimlachend keek ik naar hem toen hij even opkeek naar mijn sneakers. Waarschijnlijk onbewust begon hij langzaam te prullen aan mijn veters. Vaag besefte ik dat hij deze nog nooit in zijn leven gezien had dus liet ik hem maar doen.
“Ik had schrik dat je me ergens gezet had waar ik kon afvallen waardoor ik schrik had om mijn ogen te open.” Bekende ik uiteindelijk. Louis liet mijn schoenen weer los toen hij dit hoorde en keek me fronsend aan.
“Waarom zou ik dat willen doen? Ik heb eindelijk een vriend hier in Neverland.” Vroeg hij me niet begrijpend. Onbewust viel mijn mond open door zijn woorden terwijl ik bleef staren naar Louis die zijn aandacht weer op mijn schoenen toelegde. Ik snapte helemaal niet dat hij geen vrienden had hier.
“Je hebt toch de Lost Boys?” vroeg ik zacht, hopend dat ik geen gevoelige snaar geraakt had.
“Neen, die horen vooral bij Peter. Mag ik jouw schoenen eens uitproberen?” Met een brede grijns keek hij terug op naar mij, alsof hij het niet eens zo erg vond dat hij geen vrienden had, maar terwijl ik mijn schoenen losknoopte besefte ik pas dat dit voor hem de normaalste zaak van de wereld was. Hij was hier opgegroeid op deze manier en herinnert zich niks meer van de wereld waar hij ooit ingeleefd had met zijn broer.
“Voel je je dan nooit eenzaam?” vroeg ik door en gaf ondertussen mijn rode sneakers aan Louis die al lachend zijn neus in de schoen duwde, maar hem er al even snel weer uithaalde met een gezicht dat duidelijk niet genoot van de geur. Al lachend nam ik de schoen weg van zijn gezicht en trok zijn sloffen uit. Het was duidelijk dat zijn voeten kleiner waren als de mijne, maar veel zou Louis zich waarschijnlijk er niet van aantrekken.
“Ik heb de elfjes wel, maar meestal loop ik hier in mijn eentje rond.” Bekende Louis terwijl ik de eerste sneaker over zijn voet trok. Ik kon zien in de ogen van Louis dat hij het niet zo erg vond om alleen te zijn, maar aan de manier hoe hij daarna naar mij staarde kon ik toch afleiden dat hij blij was om me hier te hebben.
“Wel, Louis, je hebt mij nu als vriend en ik ga niet zomaar weg.” Beloofde ik hem en knoopte de laatste schoen stevig vast. Zijn glimlach werd alleen maar breder voordat hij me in een knuffel trok. Geschrokken verstijfde ik voor een seconde door zijn plotse actie, maar trok hem uiteindelijk toch dicht tegen me aan. Ik kon niet ontkennen dat ik niet wegsmolt door hem toen hij zich weer wegtrok en als de gelukkigste jongen van de hele wereld naar zijn schoenen staarde om daarna al lachend rond te huppelen in het groene gras. Hij was te schattig voor woorden.