You're my everything. And that will never change! [13]

“Zo, er heeft weer eentje honger.” Lachte Georg terwijl hij zich languit op de bank liet vallen en de tv aanzette met de afstandsbediening.
“Dat heeft ze toch altijd. Maar ik heb eigenlijk ook wel honger.” Zei Gustav. Bill had een bord poffertjes met poedersuiker en roomboter voor me klaar gemaakt. Die geweldige dingen die we altijd in Nederland aten als we bij mij oma waren. Nu stuurde ze elke 2 maanden een doos met allemaal pakken koffertjes erin op. Omdat we gewoon geen tijd meer hebben om helemaal naar Nederlands te gaan en zij te oud is om nog helemaal naar het zuiden van Duitsland te reizen.
Gustav pakte een poffertje van mijn bord af en stopte hem in zijn mond. “Zeg, vinden wij dat normaal. Dat is wel mijn poffertje, hè.” Zei ik nepboos en keek hem zo boos mogelijk aan, wat nogal moeilijk gaat als Bill en Georg moeten lachen en die zie je in je ooghoek.
“Moet je hem terug hebben? Je krijgt hem zo.” Vroeg Gustav met een volle mond en wilde hem er al uit gaan halen.
“Nou, nee. Dank je.” Zei ik en trok een smerig gezicht. Daardoor schoot Gustav nu ook in de lach en vielen Bill en Georg nu bijna van de bank af van het lachen. “Dat gezicht.” hikte Georg. “Gewoon geweldig.”
Eerst snapte ik hem niet. Maar nadat Georg dit had gezegd, vatte ik hem en schoot ik toch ook in de lach.