Hoofdstuk 6 - Thuis.

We waren inmiddels al een paa kilometer verder in het bos gegaan,totdat Carlisle bedacht om mij het huis te laten zien.
Inderdaad,dat had ik inderdaad nog niet gezien!

Bij de deuropening liet Carlisle me voor gaan.
Dat is netjes van een man,de vrouwen voor laten gaan.
Ik keek eens rond,en het huis was echt heel mooi,en netjes.
Ik rook niet eens één geur. Het was gezellig ingericht.
Nog precies bijpassend bij dit tijdperk.
De vloer was van donker eiken houd,en de banken waren gemaakt van zachte bruine stof.
Naast de bank stond nog een huiten grote stoel,en er tegen over een openhaart.
Aan de muren hongen eeuwe oude schilderijen. Het leek dat we ons weer in de 19e eeuw bevonden.

'Kijk gerust eens rond'.zei Carlisle.

HIj liep langs me naar de openhaard,en deed er wat houd in,omdat het donker werd.
Ik liep naar de deur die ik het eerst kon vinden,en deed het open.


(Uit Carlisle's ogen)

Ik stak een lussiever in brand,en legte die op het stapeltje houd neer.
Ik stond op, ging op de bank zitten,en keek toe houe het vuur groter werd.
Esmé was nu aan het rond kijken in mijn huis en (Ik wil niet opscheppen) ik hoop niet dat ze de weg niet meer terug kan vinden.

'Jullie hebben een mooi huis'.Zei een stem achter me.

Voor dat ik me om kon draaien zat Esmé al naast me.

'Je bedoelt zeker "wij" hebben een mooi huis'.zei ik.

Ze keek me even aan,want ze snapte het nu niet helemaal.

'Weet je niet waarom ik je hier hou,en waarom ik jou heb gekozen om te veranderen?"

'Ik dacht dat je dit wel bij meerderen deed,aangezien je Edward hier ook al hebt'.zei Esmé.

Ik schudde mijn hoofd,en glimlachtte.
Oké Carlisle,nu moet je het zeggen,hier komt het moeilijkste gedeelte. dacht ik.

'Omdat...ik houd je hier omdat ik...'

'Ja?'

Dit was moeilijker dan ik dacht,maar dit was mijn enige kans.

'Wij vampiers,hebben een toekomst'. En die duurt niet even 80 jaar ofzo,maar voor eeuwig'.
'En...die eeuwigheid wil ik... met jou delen...'

Esmé sloeg haar hand voor haar mond.
Ik kon het haast niet geloven...zei ik dat nou werkelijk?

'En ik wachtte net zolang wanneer het goede moment gekomen was,en ik vond dat dat nu was'.
'En daarom heb ik iets voor je'.

Ik had het doosje al achter me liggen,omdat het niet in mijn zak paste,ik deed het stieken open,en haalde er een ring uit.

'Lieve,lieve,lieve,lieve Esmé...wil je mijn verloofde zijn?"

Ik zag aan haar gezicht dat ze haast niet geloofde wat ze allemaal hoorde,maar deed voorzichtig haar had vooruit.

'Ja...ja dar wil ik!'.zei nu plots op een erg blije toon.

Ik pakte haar hand,en deed de ring om haar ringvinger.
Eerst bewonderde ze de ring,en daarna keek ze mij aan.
Het was een tijdje stil,maar toen voelde ik haar hand in die van mij.
Ik keek in haar mooie,glanzende licht rode ogen,en voelde dat ze dichterbij kwamen.
En voor ik het wist raakte onze lippen elkaar.


(WEL EEN BEETJE KORT ,MAAR IN IEDERGEVAL EEN VERHAALTJE )