You're my everything. And that will never change! [10]

“Shit!” riep ik hard waardoor Tom ook wakker werd.
“Hé, wat is er?” vroeg hij met een gebroken stem en opende zijn ogen. Hij keek op de wekker, op het nachtkast en toen hij mij naast zich zag liggen keek hij me raar aan. “Moet jij niet allang op school zitten?”
“Ja, maar ik werd ook pas net wakker.”
Tom knikte en draaide zich op zijn buik. Ik haalde zijn arm van me af en wilde opstaan. “Dan ga ik maar eens heel snel omkleden en naar school toe, hè.” Zei ik zuchtend. Ik had totaal geen zin om naar school te gaan.
“Dat hoeft al niet meer. We hebben je al ziek gemeld. Het heeft toch geen zin om voor 2 uur naar school te gaan, zagen we op je rooster.” Zei Bill lachend.
Eventjes drong het niet tot me door, maar daarna knuffelde ik Bill stevig. “Dankjewel.” Zei ik vrolijk en gaf Georg en Gustav ook een stevige knuffel. Daarna kroop ik over Tom heen en ging terug naast hem liggen. “Dan ga ik nog even lekker slapen. Ik ben echt kapot moe.” Zei ik en kroop onder de dekens.
“Druk bezig geweest vannacht?” vroeg Georg lachend.
“Nee.” Zei ik bits. “Niet met de dingen waar jij nu aan denkt.”
“Nee, nee.” Zei Georg lachend en liep toen mijn slaapkamer uit. “Veel plezier met slapen.”
Ook Gustav en Bill verdwenen uit mijn kamer. Waarnaartoe wist ik niet. Ik draaide me om naar Tom toe. “Blijf jij me hier nog een beetje gezelschap houden?” vroeg ik hem.
“Natuurlijk, veel te vroeg om er al uit te gaan.” Zei hij mompelend en sloeg zijn arm weer om me heen. Voorzichtig trok hij me dichter naar zich toe. Ik ging eens even weer lekker liggen en door de warmte die van Tom af kwam, viel ik in slaap.