You're my everything. And that will never change! [9]

“Ach, moet je ze nu eens zien liggen.”
“Ahh, wat lief!”
“Sst, niet zo hard. Straks worden ze wakker.”
Ergens ver weg hoorde ik een paar stemmen. Ik kon ze alleen niet plaatsen. Enkel die van Bill herkende ik. Dat wist ik gewoon zeker. Dan moesten die andere 2 wel van Georg en Gustav zijn.
Langzaam opende ik een. Bill, Gustav en Georg stonden in het midden van mijn slaapkamer. Door de gordijnen heen zag ik dat het al licht buiten was. Wat, al licht buiten. Shit, hoe er had ik me wel niet verslapen? Normaal stond ik op terwijl het buiten nog donker was. Ik probeerde me om te draaien en omhoog te komen. Maar doordat Tom mij in zijn armen had, lukte het niet echt.
“Lukt het niet?” vroeg Georg lachend.
“Nee, het lijkt maar zo.” Zei ik sarcastisch en liet me weer achterover vallen. “Hoe laat is het? Volgens mij heb ik me verslagen?”
“Klein beetje maar, hoor…” zei Gustav lachend. “… het is nog maar half 11.”