You're my everything. And that will never change! [3]

Ik merkte hoe Gustav van mijn bed afging en hoorde wat hij fluisterde tegen Tom. “Tom, praat alsjeblieft even met haar…” zei hij zachtjes. “Ik ga naar boven toe.” Gustav kwam terug naar mij toegelopen, wreef eventjes over mijn rug en liep toen mijn slaapkamer uit, op weg naar zolder waar hun sliepen. Ook Georg en Bill zeiden welterusten tegen me. Reageren deed ik alleen niet. Ik was constant aan het proberen de woede in mezelf onder controle te houden. Bill sloot de deur achter zich en ik hoorden ze naar boven lopen. Nu was het wachten totdat Tom naar me toe kwam en zou vragen wat er aan de hand was.
Een tijdlang bleef het stil. Er gebeurde niets, er werd geen geluid gemaakt. Mijn woede had ik ondertussen een beetje onder controle gekregen. Voorzichtig, heel voorzichtig keek ik op naar Tom toe. Hij zat nog steeds op de bank en keek naar buiten. Buiten was niets te zien. Het was bewolkt en aardedonker. De maan en de sterren lieten zich vandaag niet zien. Blijkbaar merkte hij dat ik keek, want hij draaide zijn hoofd naar me toe. Snel draaide ik mijn hoofd terug naar de muur toe. Tom stond op en liep naar mijn bed toe. Niet veel later bewoog het bed en was Tom naast me komen liggen. Ik voelde zijn hand op mijn rug. “Wat is er?” vroeg hij zachtjes alsof hij bang was de stilte te erg te breken.
Door dat ene zinnetje, die 3 woorden, kwam de woede op mezelf weer terug. Ik schudde zijn hand van mijn rug af en draaide me op mijn buik. “Niets. Er is helemaal niets aan de hand.” Antwoordde ik stug.