You're my everything. And that will never change! [2]

Ik zat samen met Tom en Bill bij mij thuis, op mijn slaapkamer. Tom en Bill zaten allebei op de bank voor mijn televisie. Ik zat op mijn bed en staarde maar wat voor me uit. Langzaam aan zakte ik verder weg in een starende bui waar ik moeilijk uit kwam. Enkel Gustav kreeg het voor elkaar. En het gekke was, waarom de rest niet.
“Leande, moet je ook nog wat drinken?” vroeg Bill aan mij. Maar ik reageerde niet. Bezorgd keek hij me aan. Hij zag duidelijk dat er wat aan de hand was. Ook Tom had er lucht van gekregen en had zich omgedraaid naar mij toe. Zonder wat te zeggen stond Bill midden in de kamer, draaide zich toen resoluut om en liep de kamer uit.
Niemand kon me uit deze stand halen, enkel Gustav. En die was er nu niet. Die was samen met Georg naar het nieuwe huis van de jongens, hier niet ver vandaan. Ik dacht weer aan een aantal dagen geleden. De jongens kwamen met een verassing naar me toe. Ik moest gaan zitten op de bank beneden in de woonkamer en wachten totdat ze alle 4 zaten. En dat duurde een hele tijd. Dan was die weer even naar boven gelopen, moest er nog drinken ingeschonken worden aangezien ze net thuis waren. Maar eindelijk zaten ze dan allemaal en nam Bill het woord. “Leande, we hebben een verassing voor je.” Aandachtig luisterde ik. Nu wilde ik toch echt wel eens weten wat er nu aan de hand was. “We hebben een huis hier in de stad gekocht.” Brulde Georg ineens. Drie bozen gezichten keken hem aan, maar veranderen toen toch in een glimlach. Ik sprong gillend op en knuffelde ze alle 4 één voor één.
Ja, dat was toen echt een hele verassing voor mij. Ik was er gewoon vanuit gegaan dat ze over 2 weken weer naar huis gingen en ik ze voorlopig niet meer ging zien. Maar ja, nu waren Georg en Gustav er niet. En Gustav had ik nu juist op dit moment nodig.
Bill kwam weer naar boven gelopen. En niet veel later volgden Georg en Gustav hem. Gustav kwam gelijk naar me toe en nam me stevig in zijn armen. Hij fluisterde allemaal van die standaard woordjes in mijn oor. En toch helpt het bij me. Georg was ondertussen bij Tom en Bill op de bank gaan zitten en keken me alle 3 bezorgd aan.
Langzaam kwam ik terug in de realiteit en zag ik Tom, Bill en Georg in mijn gezichtsveld zitten. Gustav zijn sterke armen hadden mij stevig beet. Toen hij doorkreeg dat ik weer langzaam terug kwam, liet hij me langzaam aan los. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik kon er zo niet tegen dat ik zulke aanvallen niet onder controle had. Ik leed daardoor zeer aan zelfirritatie. Van anderen kon ik best wel wat hebben. Maar aan zelfirritatie kan ik me zo dood ergeren. En dit keer werd ik zo boos op mezelf dat ik Gustav zijn armen van me afsloeg, languit op mijn bed gingen liggen met mijn rug naar de rest toegekeerd. “Ik ga slapen. Welterusten.” Zei ik nogal boos en keerde toen helemaal mijn rug naar hun toe. Nog voordat de jongens hadden kunnen reageren, had ik het licht al uitgeknipt.