3. Samantha Hailey Mc Gregor

Samantha's Point Of View. (her outfit)

'Met Sophie!' klinkt het vrolijk door de telefoon. 'Soof, waar ben je? Ik sta al 10 minuten bij het kruispuntje. De bel gaat over 5 minuten al!' klaag ik. 'Jaja, mevrouwjte. Ik kom al' zucht ze.
'Joehoe!' hoor ik niet veel later achter me. Ik zet mijn voet op de trapper en begin te rijden. Mijn staart, die eerst over mijn schouder hing, wappert nu achter me aan.

Bekaf van het fietsen komen Sophie en ik het wiskunde lokaal binnen. De leraar kijkt ons boos aan. 'Sophie Hellings en Samantha Mc Gregor, ik had het kunnen weten' zucht hij. Hij krabbelt iets op papier terwijl Sophie en ik gaan zitten. 'Jullie zijn echt altijd te laat hé, Sam' giechelt Lana zachtjes achter ons.
'Kijk Sophie maar aan' zeg ik vlug en ik sla mijn boeken 'Goed, klas. Sla je boeken open op bladzijde 23' oppert de docent.


'Mam! Pap? Nathan?' roep ik door mijn huis als de deur open doe. Niemand geeft antwoord. Ik hang mijn jas op de kapstok en leg mijn tas op de trap, die neem ik zo wel mee. Ik loop naar de keuken en schenk een glas cola voor mezelf in. Met mijn glas in mijn handen leun ik tegen het aanrecht aan. Het regent, en als ik door het raam naar buiten kijk zit het er heel somber uit. Ik zet mijn glas in de vaatwasser en loop weer naar de woonkamer. Wat zal ik eens gaan doen? Ik kijk om me heen en besluit om naar mijn slaapkamer te gaan. M'n laptop staat nog aan en ik tik op een willekeurige toets om hem uit de slaapstand te halen. Ik vis mijn iPhone uit mijn zak. Geen nieuwe berichten. Ik zucht. Wat had ik nou eigenlijk gedacht? De enige die mij berichtjes sturen zijn Sophie en Lana, maar die had ik net nog gezien. Geen wonder dat ze mij geen bericht hadden gestuurd. Ik tik blind mijn wachtwoord in- ik had hem al zovaak ingetikt dat ik niet meer hoefde te kijken - en zie dat mijn moeders mail nog open staat.
Ik had al zovaak tegen haar gezegd dat ik niet wilde dat ze mijn computer gebruikte, maar ze bleef het doen. Ik had al meerdere keren mijn wachtwoord veranderd, en zelfs dat had geen zin. Ik wil net op het kruisje klikken als ik een mapje zie staan genaamd Angie & Brad. Wie de hell zijn dat? Ik had mijn moeder nog nooit over Angie en Brad gehoord.. Zal ik het mapje openen? Ik beweeg mijn muis zodat het pijltje op het mapje terecht komt. De twijfel giert door mijn lichaam, ik brak zomaar in in mijn moeders leven.. Als ze het had willen delen had ze het wel verteld, toch?

' Cody! Alli! Samantha!' Angie's stem klonk vrolijk door het huis. De familie Simpson en Mc Gregor waren al bevriend zolang Nienke en James naar Australië waren verhuist, nu zo'n 8 jaar geleden. Brad en James kenden elkaar nog van vroeger en zo kwamen ze weer bij elkaar De drie kinderen die de families bij elkaar hielden namen hun plek aan de tafel. 'What are those rolls, Angie? Those aren't wraps, are they?' vroeg Samantha nieuwsgierig.'Nee dat klopt' had Angie geantwoord. 'Het zijn Vietnamese loempia's. Samantha had verbaasd naar Angie gekeken, maar zodra ze een hapje had genomen was ze in de hemel. 'Mum, Angie has to teach you how to make springrolls yourself!' had ze geroepen.

'Samantha? Sam?' Mijn ogen knipperen een paar keer. Ik was in slaap gevallen. 'Dinner's ready, darling' Ik ga iets rechtop zitten en zie mijn vader op de bedrand zitten. 'Papa?' Vraagik een beetje verward. Zijn hand ging even over mijn voorhoofd en hij glimlacht.'Kom je?'
Hij loopt voor mij de kamer uit en ik loop erachter aan. Het is fijn dat mijn vader eindelijk weer eens thuis is. Vaak werkt hij over, zelfs op zondag. Mijn vader is een van Australische afkomst en is een echte werker. Doordat zijn moedertaal Engels is kan hij dus ook makkelijk zakenpartners uit Amerika, Canada en het Verenigd Koninkrijk contacteren. Dat hij veel geld heeft is niet onbekend, maar dat doet mij niks. Ik heb er zelf bewust voor gekozen om de kleinste kamer in het huis ze nemen en mijn kleding koop ik nog het liefst Vintage tweedehands winkeltjes en winkels zoals H&M, River Island en Monki. Mijn vriendinnen snappen daar vaak niks van, maar ik vind het niet nodig om al die dure dingen te kopen, en vaak zijn ze niet eens mooi.
Wat ik wel een leuk feitje vind is dat we een tweede huis in Australië hebben. Ik heb het alleen gezien op foto's, want door mijn vaders werk zijn we er al 10 jaar niet meer geweest. Volgens mijn moeder had ik daar vroeger de grootste lol, maar ik weet er niks meer van. Misschien heb ik het wel gewoon verdrongen?