066 mundi aequilibrio

Een ijselijke gil galmde door de gangen van de grot, wat gek genoeg alleen ik hoorde. "Wie is daar" mijn stem klonk vreemd gespannen, maar waar moest ik nou bang voor zijn? Nadat ik geen antwoord kreeg moest ik er zelf maar op afgaan. Wie weet wat ik er mee zal bereiken... ik holde naar de kern van het geluid, waarna ik voor een kamer stond. De kamer was verboden, hier kon het toch niet zijn? Weer een gil deed me erin geloven dat ik niet verder moest zoeken. Ik twijfelde nog even of ik naar binnen moest gaan, aanzien het ook dom van me kon zijn om een kamer in te gaan, die ik al jaren lang niet had mogen betreden, er zouden gevolgen zijn. Gemurmel, en weer een gil, ik moest naar binnen. Ik opende de deur en stond meteen stil bij het zien van de boosdoener. "Wat doet die demon hier?!" mijn stem klonk sterker dan dat ik het meende, gewoonweg wat bozer. Mijn blik viel op Aine, die angstig de demon recht in de ogen keek. Hoe kon ze hier naar binnen zijn gegaan. Ik richtte mijn hand op het monster, waarna ik vreemde woorden mompelde, en me inspande. Het moest in 1 keer lukken. "Mundi wat doe je?" vroeg Aine angstig, ik antwoordde niet. "Stil" gebaarde ik, en spande me weer in. Deze demon was sterker dan ik had gedacht. Maar het lukte, het wezen verdween na een paar minuten, in een hoopje stof... "Mundi..." Aine keek me verbaasd, en bang tegelijkertijd aan. "Ja?". "Mundi je hebt mijn leven gered" Aine stormde op me af, en omhelsde me. De laatste keer dat iemand dat deed was toen mijn moeder nog leefde. Ik glimlachte en keek Aine scheef aan. "Het is al goed. Wil je alsjeblieft nooit meer zomaar kamers inlopen? Het had ook heel anders kunnen aflopen". "Beloof ik" zwoor Aine, en we liepen samen terug naar de andere. terwijl ik in mijn achterhoofd hield dat de demonen er waren, dat er weinig tijd was..