HowItStarted_

Proloog:
“David rennen” de gil weerklonk door het hele bos. Nog nooit eerder had de nacht zo gifzwart gezien. “Heb jij Melany?”
“Ja ik heb haar bij me. Hou haar vast dan transformeer ik. “
Het geluid van hun achtervolgers werd luider. Krakende takken en schuifelende bladeren ze klonken allemaal luider dan normaal. Met een zwaar getril transformeerde hij in een wolf. De 2meisjes jn haar armen lagen roerloos. Het enige wat aantoonde dat ze nog leefde waren het op en neergaande buikjes. Het ene meisje was lijkbleek met vuur rode ogen en het andere had een bruinere huid en leek warmte uit te stralen.
“Ze zitten vlak achter ons…aaah” ze smakte tegen de grond en de meisjes rolde verder van haar af. Ze hadden haar ingehaald.
“We hadden je gewaarschuwd. Het was je eigen schuld.”
De stem van het meisje klonk zacht en jong maar het geluid rilde over je hele lichaam.
Aan de andere kant van de open plek hielden ze David met 2mannen vast. Hij was terug een man.
“Waar zijn die schepsels van je?” ze keek in het rond en haar rode ogen bleven rusten op de bundeltjes wat verder van de vrouw.
“Nee, Jane, niet mijn kinderen… Alsjeblief! Ik smeek het je! Neem mijn leven maar niet dat van mijn meisjes!”
Het in cape gehulde meisje liep op de kinderen af en draaide ze met de punt van haar voet naar boven om. De vrouw bleef jammeren en de man gromde luid. Ze snoof luid en richtte zich terug op de vrouw.
“Hoe kun je onze soort zo ten schande brengen. Een vampier met een weerwolf?”
De vrouw begon gillend over de grond te kronkelen. “David ren” de man wrikte zich los nam de meisjes in zijn armen en liep er zo snel mogelijk vandoor. Hij liet met pijn in het hart zijn vrouw achter maar dood waren ze beide toch. De volturi zouden niet stoppen tot ze beide dood waren. Maar zo hoefde het niet te lopen voor de meisjes.
“Alsjeblief Jane…” ze barste in huilen uit.
“Had daar eerst over nagedacht voor je kinderen kreeg met…” ze sprak het woord niet uit.
Weerwolf.
De grote man nam haar vast en…..

“MAAAAAAAAAAAAAAM NEEEEEEEEEE” ik schrok wenend wakker en staarde voor me uit. Het koude zweet zat op men voorhoofd.
“Alles oké?” zijn stem was zacht en ongerust.
“Carlisle, ik had weer die droom.” fluisterde ik snikkend.
Hij nam me in zijn grote koude armen:” Ja, dat hoorde ik. Je zei haar naam weer. Weet je al wie ze is.” Ik zag haar weer voor me. Haar licht bruine huid en donkere ogen.
Ik schudde mijn hoofd:” Weet je al wat ik ben?”
Hij fronste zijn marmeren voorhoofd.
“We hebben bloed in je gevonden dat niet van mens of vampier is.”
“Van wie is het dan wel?”
“Weten we niet, lieverd. Maak je daar maar nu geen zorgen over. Wat je ook bent… we houden van je!”
“Ik hou ook van jou.” Ik drukte me nog dichter tegen hem aan.
“Morgen is het je verjaardag.” Lachte hij om me op te vrolijken.
“Wanneer stop ik met ouder worden net als jij?”
“We denken dat het is als bij Nessie. Jullie zijn nu even oud. Zij zal maar 17jaar worden. Jullie zijn nu 13 dus nog even. Goed?”
Ik knikte voorzichtig men hoofd.
“En Melany?”
“Ik weet niet precies wie ze is meisje. Maar misschien vind ik het nog wel uit. Oké. Ga nu maar terug wat slapen.”
“Oke”
Ik legde me terug op men kussen…