007 - P.O.V Anne

Ik word meegenomen in een auto en dan opeens zie ik Tonnie staan in de hal van het huis waar de signing is. 'Tonnie! Tonnie ! Alsjeblieft, Tonnie! Antoinnette !' Ik schreeuw een paar keer maar nee, ze is te ver weg en hoort me niet. Ik word het busje ingeduwd en zie Tonnie nog net omkijken. Ze kijkt verbaast, heeft ze me gezien? Ik ga het busje in en tril van angst. Mag ik m'n ouders bellen? Wil ik eigenlijk wel m'n ouders bellen? Ik zit en wacht tot we wegrijden, ik voel me nu echt een crimineel. 'We gaan nu naar het bureau, daar moet je een formulier invullen, je ouders worden op de hoogte gebracht en dan is het afwachten meisje.' zegt de agent. Ik begin in paniek te raken wanneer het busje begint te rijden. Ik zal Tonnie nu niet zien voor een tijdje. Ik doe m'n ogen dicht en probeer even alles te vergeten. 'Stap maar uit.' zegt iemand die de deur open doet. Ik was blijkbaar een beetje in slaap gevallen, maar nu begint de ellende pas echt. Ik loop het bureau in en word naar een kamer gebracht. Ik zit op de stoel helemaal te trillen en trek dit echt niet, ik heb hoofdpijn, voel me misselijk en heb het bloedheet. 'Je hebt bezoek!' Ik kijk niet om en dan opeens zie ik Tonnie naast me staan en een jongen in een rood T-shirt, Niall. Ik sta op en ik geef Tonnie en Niall een knuffel. Heel apart dat Niall mee komt, hij kent me niet en we hebben elkaar pas 2x ontmoet! 'Sorry dat ik mee ben gekomen, ik kon je niet alleen laten. Straks zat je hier zonder enige mensen die je kent.' Ik lach en dan realiseer ik me dat ik hem eigenlijk ook niet ken. Hij is gewoon een totaal vreemde voor me! 'Ik zag hem lopen en vroeg waar jij was en hij sleurde me mee in de auto van Louis.' Ik ben echt blij dat ze zijn gekomen, ik had geen idee hoe ik het anders had moeten uithouden! Dan komt een man binnen, hij stuurt Tonnie en Niall weg en geeft me een paar formulieren die ik moet invullen. Ik onderteken ze. Ik krijg geen strafblad of zo, of een waarschuwing. De politie vindt het ook eigenlijk een beetje overdreven, gelukkig maar! 'Hier neem een slokje water, als je €70,- betaald kan je meteen weggaan, anders moet een van je ouders komen. Ik heb geen idee hoeveel geld ik mee heb en dus vraag ik of ik met iemand kan praten. Hij zegt ja en ik vraag naar Tonnie en Niall. Naar wie anders... Ze komen binnen, ik vertel het verhaal en Niall betaalt. Echt heel lief van hem! Ik ben hem echt wat verschuldigd. We staan buiten, ik ben opgelucht. Niall neemt vluchtig afscheid, hij geeft me een kus op m'n wang waardoor ik helemaal warm word van binnen! 'Je bent me wel een afspraakje verschuldigd he?!' Hij lacht en loopt terug naar de auto en rijdt terug richting de signing.