05

Die ochtend had ik een besluit genomen. Zo snel als ik kon was ik naar La Push gereden en had ik mijn auto geparkeerd. Jacob was al ter plaatsen. Ik rende naar hem toe met tranen in mijn ogen. Ik had geen andere optie dan Jacob de vreselijke waarheid te vertellen. Dat mijn dromen niet slechts illusies waren van mijn vage fantasie. Dat alles werkelijkheid was.
‘Hij is terug,’ bracht ik er na heel wat gehijg uit. Hij had me al tegen hem aangedrukt zodat mijn hoofd op zijn gespierde borstkas lag.
‘Wat?!’ Gromde hij terwijl hij zijn vuisten balde en ik de inspanning aan zijn aderen kon zien.
‘Jake rustig,’ mompelde ik. Het kwam er zachter uit dan gedacht.
‘Rustig?! Hoe kun je dat van mij vragen? Die zak is terug en zonder goede bedoelingen!’ Ik kromp ineen, zijn dreigende en agressieve toon maakte mij onzeker, zwak.
‘Maar we kunnen hem wel aan,’ probeerde ik tevergeefs, Jacob wilde er niets over horen.
‘We moeten de andere waarschuwen, we moeten hem tegenhouden!’
‘Hou je mond nou eens een keer!’ Ik had mijn moed verzameld en hem op het zwijgen gelegd. Ik schrok er zelf meer van dan hij.
‘Hij mag dan wel terug zijn, maar hij is geen partij voor jou. Trouwens ik heb mijn beslissing al genomen. Ik had dat veel eerder moeten inzien Jake. Je weet dat dondersgoed!’
Hij knikte maar het voelde voor mij niet al tevredenheid. Soms leek het of Jacob niet inzag wat voor geluksvogel hij was, en tevens gold dat voor mij.
‘En wat gaan we nu dan doen?’
‘Niets,’ reageerde ik meteen, ‘we laten hem zijn gang gaan en grijpen in als het te ver gaat.’
‘Straks loop je nog gevaar Bella, ik sta dit niet toe.’
‘Ik loop altijd in gevaar Jake,’ rolde ik met mijn ogen. Lachen kon ik er niet om, het was immers waar. Een stilstaande boom was voor mij al levensgevaarlijk, al niet te overdreven dan.
‘Mocht hij je ook maar met één vinger aanraken dan is hij persoonlijk voer voor mijn klauwen.’
Ik glimlachte, de woede was inmiddels weg maar ik hield ervan als Jacob dreigde hem iets aan te doen omwille van mijn veiligheid. Het was ook een van de redenen waarom ik me altijd zo veilig bij hem voelde. En dat terwijl hij maar gewoon een mens was, en geen vampier zoals.. Edward.
Nu hij terug was had ik het recht ook om zijn naam weer tot me op te nemen, gewoon om mijzelf eraan te herinneren dat ik hem haatte en hem het liefst weg zag rotten van verdriet.
‘Kom.’ Jacob pakte mijn hand en trok me mee naar binnen. Ik had niet in de gaten dat het was gaan regenen en nu pas drong de kou door tot in mijn lichaam. Ik werd op de bank gezet en kreeg een deken aangereikt. Billy zat er ook maar reageerde niet op ons. Hij was deze onverwachte bezoekjes van mij inmiddels wel gewend.
‘Zo Bella,’ glimlachte hij terwijl hij een kop thee voor me had klaar gezet. ‘Laten we alles even vergeten oké?’ Hij keek me verleidelijk aan, ik moest wel naar voren buigen om hem een kus te geven. Maar voordat mijn lippen de zijne raakte, waren die van hem al op de mijne geplant.
‘Jij bent mijn leven Bells.’ Zijn gezicht stond warm en lief, niet zo koud als dat van Edward.
‘Nok is effe, geen klef gedoe in de woonkamer alsjeblieft.’ Billy keek ons geïrriteerd aan waarna hij weer verder ging met het lezen van de dagelijkse krant.
‘Ouwe zeurkous,’ grinnikte Jake zachtjes. Zijn mondhoeken plooide mooi op waardoor mijn hart een tikkeltje sneller begon te pompen. Ik hield van zijn kleine gekkigheden, van zijn rare quotes en zijn soms wat kinderachtige gedrag. Het deed me tenminste niet meer aan Edward denken en juist dat, dat deed me goed.

(Even voor de duidelijkheid, Bella is er dus nog niet achter dat Jacob een wolf is.)