37.

Louis Tomlinson

Ik duwde de deur open en zuchtte diep. Op Elena's werk hadden ze me ook niet verder kunnen helpen. Ze hadden afgelopen dinsdag een kort telefoontje gehad met de boodschap dat ze ontslag nam. Wat ze verder ging doen had ze niet willen vertellen. Ik had al naar haar huis gebeld. Haar broer had opgenomen en ik had hem besloten in vertrouwen te nemen. Hij zou proberen om met Elena in contact te komen, maar zou de andere niks vertellen. Hoe minder mensen het wisten, hoe beter. Ik had heel erg getwijfeld of ik op twitter moest zetten dat Elena weg was. Er waren genoeg foto's van ons en iedereen wist hoe Elena eruit zag. Ze zou maar een keer buiten hoeven te komen en we hadden haar gevonden. Maar aan de andere kant zouden veel fans er misbruik van zouden maken, en natuurlijk zou iedereen willen weten waarom Elena weg was. Ze zouden de meest verschrikkelijke dingen verzinnen en zich erop los speculeren. Daar had ik ook geen behoefte aan. Mijn telefoon ging en meteen nam ik open. 'Elena?' 'Nee, Lou. Ik ben het,' zei Niall. 'Sorry,' mompelde ik. 'Hoe was het bij haar werk?' vroeg Niall. 'Ze heeft ontslag genomen, maar niemand weet waarom of waar ze heen is,' vertelde ik hem. 'Liam heeft met Lissa gepraat, zij weet ook niks,' vertelde Niall. Ik zuchtte. 'Wat nu als we haar nooit meer vinden?' vroeg ik zachtjes. 'Louis, we vinden haar. Ze kan niet van de aardbodem zijn verdwenen,' zei hij. Ik knikte. 'Hé!' riep Niall opeens enthousiast. 'Wat?' vroeg ik. 'Ze moet over zoveel dagen toch weer naar het ziekenhuis voor haar baby?' vroeg Niall. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Dat was een perfect idee. 'Ja, begin november geloof ik,' zei ik tegen Niall. 'Nou, je belt gewoon even naar het ziekenhuis voor de precieze details en dan ga je op dezelfde dag ook naar het ziekenhuis. Dan moet je haar toch wel tegenkomen.' 'Oh, Niall, je bent echt geniaal!' riep ik blij. Niall had weer voor een sprankje hoop gezorgd. 'Thanks mate.' 'See you soon.' We hingen op en ik stopte mijn telefoon weer in mijn zak. 'Louis!' Ik draaide me om bij het horen van haar stem. Ze had me gevonden. Ze wilde me weer terug. Een vlaag van teleurstelling ging door me heen toen ik zag dat het een blond meisje was, van ik schat een jaar of 20. 'Mag ik een handtekening?' vroeg ze. Ik perste een glimlach op mijn lippen. 'Natuurlijk,' zei ik en ik na de stift en het tijdschrift van haar over. 'Hoe gaat het met Elena en de baby?' vroeg het meisje toen. Ik slikte. 'Goed,' loog ik terwijl ik haar het tijdschrift en de pen weer terug gaf. 'Maar ik heb jullie al een tijdje niet meer samen gezien,' zei ze. 'Ze is gewoon veel thuis. Ze moet veel rust hebben vanwege de baby.' Ze leek me te geloven. 'Ik ben jullie zo dankbaar. Door jullie weet ik weer dat echte liefde bestaat.' Ze glimlachte breed en ik kreeg een brok in mijn keel. Ze leek het te merken. 'Gaat alles weg goed Louis?' vroeg ze en ze legde bezorgd haar hand op mijn onderarm. 'Ja, het is gewoon nogal een hectische periode voor ons beide, maar daardoor weet ik inderdaad dat wat wij hebben echte liefde is.' Hij meisje glimlachte en haalde haar hand weer weg. 'Bedankt Louis,' zei ze. Daarna draaide ze zich om en liep heupwiegend weg. Ik zuchtte diep en vervolgde mijn weg naar huis.