Five || Christmas Love || Twilight Love

Rose Isabella Down


Het enige wat ik kon doen was bij mijn lichaam blijven, kijken hoe de sneeuw het steeds verder bedekte. Het enige wat je nog zag waren mijn voeten en haren; mijn voeten zagen blauw en mijn haren waren gewoon hun geverfde zwarte kleur. Ik hoorde geritsel van de bosjes komen, waardoor de sneeuw zachtjes van de bladeren afvielen. Forks bleef het hele jaar door groen; zelfs in de winter. Ik was nu een soort geest. Ik stond op en voelde een stof langs mijn benen gaan. Geschokt keek ik naar beneden, waar ik een rode jurk zag. Ik was helemaal aangekleed; met de tijd van het jaar. Het was bijna kerst; en daar had mijn kleding mee te maken. Aan één van mijn vingers zat een ring met een zwarte roos erop, ik had een lange, rood met witte jurk aan en aan mijn voeten sierde witte pumps. Ook sierde een kerstmuts aan de ketting die aan mijn nek hing. Ik had het niet koud, integendeel. Ik voelde de temperatuur zelfs niet. Ik schrok op toen er uit het niets een gedaante naast mijn lichaam stond. De gedaante was een man. Hij had een roestbruine huid, zwart haar en bruine ogen. Hij staarde naar mijn levenloze lichaam, geschokt. Hij knielde neer een veegde de sneeuw voorzichtig van mijn lichaam af. Ik kon niet zeggen dat hij de sneeuw van mijn wang afveegde - Ik 'woonde' niet meer in dat lichaam, zelfs die aanraking voelde ik niet. De jongen keek vol afschuw naar mijn lichaam.
"Wie durft er in godsnaam zoiets een meisje aan te doen?" zei hij vol afschuw, voordat hij mijn lichaam optilde en wegrende. Hij rende snel, en ik rende achter hem aan, wat verbazend genoeg lukte. Hij stopte voor een groot, wit huis. Het leek bijna een villa. Ik keek weer naar mijn jurk, bang dat er allemaal takken en sneeuw aanhing. Tot mijn verbazing was mijn jurk niet eens gekreukt, laat staan dat er een takje aanhing. Ik volgde de jongen en mijn lichaam mee naar binnen. Niet veel later stond er een man voor onze neus, hij leek serieus uit het niks te komen. Hij stond daar ineens! De man had witblonde haren, goude ogen en een lijkwitte huid. Hij leek bijna het tegenovergestelde van de jongen die mijn lichaam vasthield. Er kwam een vrouw uit een deur gelopen, ik gokte dat dat de woonkamer was.
"Wat is er gebeurt?" vroeg ze verstikt toen ze mijn lichaam zag. Het leek alsof ze in huilen uit kon barsten, maar dat dat op één of andere manier niet lukte.
"Ik vond haar in het bos" mompelde de jongen met een gebroken stem, terwijl de tranen wél over zijn wangen heen stroomden. Ik kende hem niet eens, en dan ging hij huilen om mij.
"Ken je haar?" vroeg de man met de witblonde haren. "Nee" zei de jongen terwijl hij zijn hoofd schudde en naar de grond keek. "Wat erg". De vrouw had haar hand op haar mond gelegd en keek met een gebroken uitdrukking naar mijn lichaam. De man pakte mijn lichaam over, liep weg terwijl de vrouw en de jongen in de hal bleven staan.
"Kom" mompelde de vrouw en trok de jongen voorzichtig mee naar de woonkamer. Ik had de hele tijd depressief toegekeken hoe de jongen en de vrouw rouwden om iemand die ze niet kenden, in dit geval mij. Ik zat nu ongezien in de stoel in de hoek van de kamer. Er stopte een auto op de oprit en ik hoorde een bulderende lach. Emmett! Die lach kende ik in één keer. Ondanks dat ik hem pas kende. Ik stond op, rende naar buiten maar stopte gelijk. Ik was een geest! Ik kon hem geen huge-knuffel geven. Die gedachte maakte me depressief, ik hield van huge-knuffels. En Emmett was een huge-teddy. Ik liep achter Emmett, Rosalie, Alice, Jasper en Edward aan. Edward had een grimas op zijn gezicht, Alice keek vrolijk als altijd, Rose had ook een grimas op haar gezicht, trok haar neus op en sleurde Emmett de trap op. Edward liep de woonkamer in, nadat hij zijn jas had uitgetrokken.
"Wat is er gebeurt?" vroeg hij gelijk. De jongen keek op, keek gelijk naar de vloer, waarna Edward grote ogen opzette.
"Rose" fluisterde hij zacht, ik moest moeite doen om hem te horen.
"Wie?" zei de jongen verbaasd.
"Dat meisje, dat meisje heet Rose, Seth. Ze was nieuw op school." Vertelde Edward. Op dat moment kwam de man met de witblonde haren.
"Ze is onderkoeld geraakt, op een gegeven moment is haar hart ermee opgehouden. Ze lag daar al zo'n drie uur" mompelde de man verdrietig.
"Wat erg, Carlisle!" riep de vrouw snikkend terwijl ze de man om de nek vloog. Dus de jongen heet Seth en de man Carlisle. Ik moest alleen nog de naam van de vrouw hebben, dan kende ik iedereen.
"Wat is er met Rose?!" kwam er opeens luid van bovenaan de trap, voordat Emmett beneden stond. Hoe deed hij dat zo snel?
"Rose is dood, Emmett" zei Edward.

Emmett staarde hem vol ongeloof aan.