36.

Elena Johnson

'Ik mis Louis,' fluisterde ik zachtjes terwijl ik in het niets voor m uit staarde. Ik pakte de kop thee die me werd aangeboden aan en keek op. 'Dankjewel dat ik bij jou kan blijven. Dat je me een tweede kans wil geven,' zei ik. Ze glimlachte. Ik wist dat dit een goede keuze was. Louis zou me hier nooit kunnen vinden. Ik nam voorzichtig een slok van mijn thee. 'Ik denk dat je de goede keuze hebt gemaakt Elena.' Ik keek haar even aan. Haar ogen leken de waarheid te spreken. 'Hoeveel jullie ook van elkaar houden, zijn veiligheid is belangrijker, lijkt me.' Ik knikte alleen maar. Ik voelde me sinds ik de voordeur achter me had dichtgetrokken ontzettend leeg. Ik had via een kort telefoontje mijn ontslag ingediend. Anders zou Louis me veel te snel weer kunnen vinden. Ik moest Louis vergeten. Ik moest me op een andere jongen gaan concentreren. 'Zullen we zaterdag uitgaan?' vroeg ik de vrouw tegenover me. Ze kreeg een grijns op haar gezicht. 'Om even alles te kunnen vergeten?' Ik knikte. 'En misschien kom ik wel een jongen tegen...' Haar grijns werd alleen maar groter. 'That's the spirit!' lachte ze. Ik perste een glimlach op mijn lippen. Dat ik op dit moment ontzettend naar Louis lieve aanrakingen verlangde liet ik maar even achterwege. 'Wat ga je eigenlijk met het wondertje in je buik doen?' Ik haalde mijn schouders op en nam een slok thee om tijd te rekken. 'Ik wil het houden. Ik wil nog iets van Louis bij me hebben.' Mijn stem was zacht, breekbaar. 'Elena, ik snap dat je dat wilt, maar zo kan je hem natuurlijk nooit vergeten. Ik denk dat het beter is als je de baby weg laat halen. Ik begrijp dat dat ontzettend moeilijk is, maar als je straks een baby hebt, blijf je maar naar Louis verlangen.' Ik haalde mijn schouders op. Natuurlijk had ze ergens wel gelijk. Ik zou Louis eerder en beter kunnen vergeten zonder baby. Ik zou het definitief kunnen maken. Maar ergens diep in mijn hart hield ik hoop. Hoop dat Louis me kwam vinden en me zou vertellen dat alles weg goed zou komen. Ik nam nog een slok van mijn thee en keek haar weer aan. 'Ik wil het houden. Je kan me niet van gedachte laten veranderen. Dit is mijn beslissing,' vertelde ik haar duidelijk. 'Oké, het maakt niet uit. Het is en blijft jou keuze, ik vertel je alleen wat in mijn ogen het slimste is,' zei ik. Ik glimlachte. 'Dat waardeer ik oprecht.' Ik dronk het laatste beetje thee op en zette de lege kop op tafel. 'Als je het niet erg vindt ga ik slapen.' 'Natuurlijk niet. Je zult we uitgeput zijn. Ik heb je afgelopen nacht alleen maar horen huilen.' Ik slikte. Deze nacht zou niet veel verschillen van de vorige. Alleen Louis lichaam zou me kunnen kalmeren. Hij kon alleen mijn nachtmerries kunnen wegnemen. Ik kreeg een kus op mijn wang gedrukt en liep vervolgens naar boven toe. In de logeerkamer kleedde ik me om. Ik had geen make-up op en in tanden poetsen had ik geen zin. Ik kroop onder de warme dekens die ik tot mijn kin optrok. Mijn telefoon begon te trillen. Ik pakte hem op en zag dat Niall belde. Met moeite legde ik hem weer terug op het nachtkastje en liet hem afgaan, tot hij vanzelf in mijn voicemail overging. Ik sloot mijn ogen en zuchtte diep. Slapen zou toch niet lukken. Louis bleef door mijn gedachten spoken. Alleen het idee dat hij nu veilig was, zorgde dat ik hier bleef. Uiteindelijk zou ik ook weer gelukkig kunnen worden, hoopte ik.