December 13, part 1.

December 13, part 1 | Charlotte Emelie JennerZuchtend en nadenkend lig ik op mijn bed. Over wat ik nou eigenlijk met de situatie waar ik in zat aan moest. Denkend aan wat Harry gister tegen me zei. 'Mijn type is iemand zoals jij Charlotte.' waarom iemand zoals mij? Was ik niet goed genoeg? Was ik niet mooi genoeg? Was ik niet lief genoeg? Waarom was ik niet goed genoeg. Ik deed mijn best, mijn uiterste best. En ik was honder procent mezelf, for sure. Ik was een vrolijk en positief meisje maar wel met onzekerheden. Zoals iedere tiener op 18 jarige leeftijd eigenlijk wel had. Een moeilijke jeugd had ik nooit gehad. Vanaf mijn geboorte in Londen gewoond dus een verhuizing had ik ook nog nooit mee gemaakt. Had altijd de aller liefste vrienden die ik me kon wensen. Natuurlijk er waren momenten dat het slechter ging. Uiterlijk was altijd mijn zwakke plek geweest en daar leken ze op de middelbare school maar al te graag gebruik van te maken. Ik behoorde tot de 'populaire' groep, samen met Demy. En dat kwam eigenlijk vooral omdat de populairste jongen van de school een crush op me had. Ik vond hem aardig, enorm aardig. Maar ik zag hem als niets meer dan een enorm goede vriend. Hij trok mij mee in de populaire wereld waarna ik Demy weer meetrok. Een wereld vol leugens. Mensen vonden het namelijk nog al erg leuk om roddels over mij te verspreiden en me belachelijk te maken kwa uiterlijk. Ook al hadden verschillende mensen me verteld dat die personen gewoon jaloers waren. Ik had er een hard hoofd in. Toen ik eindelijk van de middelbare school af mocht was er niemand zo blij als ik, letterlijk. Maar ik mag niet klagen want op de roddels en het 'gepest' na was mijn jeugd geweldig. Maar ik als persoon was dat blijkbaar niet. Niet voor degene waarvan ik wilde dat ik geweldig was. 'Mijn type is iemand zoals jou Charlotte.' De zin, de 7 woorden bleven maar door mijn hoofd heen spoken. De 7 simpele woorden die zo erg leken op wat ik eigenlijk en eindelijk wilde horen. Toen Harry de woorden tegen me uitsprak was ik compleet vergeten wie ik was en wat ik deed. Zelfs mijn eigen naam was op dat moment een vraagteken. Maar wie er tegenover me stond wist ik heel goed, donders goed. Mijn beste vriend. Degene die mijn hart op hol bracht en hem tienduizend malen harder liet slaan. Degene waar ik hopeloos verliefd op was. Degene die elke dag een glimlach op mijn gezicht toverde, zonder dat hij zelf écht door had dat hij daarvan de reden was. Het was alsof mijn hersenen even stil bleven staan, om daarna weer verder te gaan. Niet wetend hoe ik me moest gedragen. Wat ik moest zeggen. En hoe ik hem aan moest kijken. Ik wist me geen houding te geven. Iets wat hij overduidelijk gemerkt had. Hij had zelf waarschijnlijk helemaal niet door dat hij het zei, pas toen hij het gezegd had drong het tot hem door. Tenminste, zo leek het toch. Maar wat er echt in zijn hoofd afspeelde kon ik natuurlijk niet weten. "Dear Charlotte!" Harry kwam mijn kamer binnenstormen met een ontbijt op bed. Die hij me had beloofd, om sorry te zeggen voor dat hij me gister duwde. Hij zette het op mijn bed neer en plofte langs me. "Wij gaan morgen uit, met z'n alle! Dus jij gaat nu ontbijten, douchen, omkleden en dan gaan we shoppen." Vertelde hij me vrolijk. "Haz, soms lijk je echt gay.." Mompelde ik met volle mond. Hopend dat het niet zo was. Maar als ik zijn vriendin niet kon worden, dan liever een jongen dan een of andere tuthola, just saying. "I can show you that I'm not gay.." grijnst Harry uitdagend. "Well, show it than." Knipoog ik hem toe. Harry pakte de randen van zijn shirt vast en wilde die over zijn hoofd heen trekken toen ik hem tegenhield. "Haz, ik ben aan het eten! Bovendien heb ik je buik al vaak genoeg gezien, en dat maakt je heus niet minder gay." Daagde ik hem uit. Harry liet zijn shirt los en hief zijn schouders op. "Ik vind nog wel een manier, let maar op!"