Chapter Two.

Savera Cullen pov.

De Cullens hadden me verwelkomd alsof ik al jaren een deel van hun familie was. Esme en Carlisle, de perfecte ouders, en al de anderen. De broers en zussen die ik altijd al had willen hebben. Zelf had ik nooit het familie gevoel ervaren, ik was altijd een zwerfkind geweest, totdat een vampier mijn leven op zeventien-jarige leeftijd totaal had verandert. Op een goede manier. Was dit niet de droom van elke vrouw? Voor altijd jong blijven.

Eerder deze dag had ik kennis gemaakt met de wolven, op een manier die ik niet had gewild. Ik was er één tegengekomen en tot mijn grote verbazing had hij niks meer gedaan dan staren. Carlisle had me verteld dat de wolven me niks zouden doen als ik hun land niet zou betreden of een mens zou aanvallen, dat waren de enige regels. Voor de rest leek dit leven bijna perfect.

'Savera, je ziet er dorstig uit. Gaat alles wel oké?' de bezorgde stem van Esme liet me opkijken. Ik forceerde een glimlach en knikte, die dieren konden echt mijn dorst niet stillen maar het moest. Ik wou geen monster meer zijn.
'Ja prima. Ik ben niet gewend om binnen te zitten, dus ik denk dat ik gewoon even naar buiten moet.' Ze knikte en ik liep het huis uit waar ik volop tegen iemand aan knalde. Het was geen vampier, dat was duidelijk. Een verschrikkelijke geur kwam vanaf de lange, gespierde verschijning; het was een weerwolf. De Cullens hadden me al voor hun stank gewaarschuwd.
'Sorry...' begon ik op een fluistertoon.
'Het is niet alsof je breekt.' hij lachte zijn perfect witte tanden bloot. Hij wist dus dat ik een vampier was. Hoe dom kon ik zijn? Het was duidelijk; mijn witte huid en rode ogen.
'Ik ben Paul Lahote en jij bent de nieuwe Cullen, aangenaam.' Hij was stukken aardiger dan verwacht.
'Savera.' stelde ik me vlug voor. 'Kan ik je ergens meehelpen?' vroeg ik daarna nieuwsgierig.
'Eh, nou weeje. Jake wou me iets vragen dus ik dacht.. Weet jij waar hij is?' Ik onderdrukte een lach door zijn aparte gedrag.
'Waarschijnlijk bij Renesmee, like always.'
'Tuurlijk, Renesmee. Bedankt.'
Ik glimlachte en keek toe hoe Paul wegliep. Een grijns verscheen gelijk op mijn gezicht, ik mocht hem wel, ondanks dat hij eigenlijk mijn vijand moest zijn.
'Sav, daar ben je!' al snel werden mijn gedachten onderbroken door de hoge vrolijke stem van Alice.
'Wat is er?' vroeg ik.
'De Volturi...' stotterde ze.