Hoofdstuk 2

Shin’s P.O.V.
Ik stond in de badkamer een beetje aan m’n haar te plukken. Ik veegde wat uitgelopen make-up weg en besloot dat ik klaar was voor het feest.
Ik stapte de kamer in. “Hoe zie ik eruit?”
“Fantastisch!” Strify kwam op me af lopen met een glimlach op zijn gezicht. “Bedankt.” Ik voelde mezelf blozen, maar de anderen leken het niet te hebben gezien. Ik liep richting Kiro die al hyper voor de deur stond te springen. Yu stond buiten, zichzelf in het raam te bekijken en probeerde z’n haar nog wat beter te doen. “Shin eindelijk.” Zuchtte hij lachend toen hij mij zag. Hij sloeg een arm om me heen en liep naar de auto en begon te praten over hoe geweldig deze disco was. “Dag Strife.” Riep ik achterom.
“Bye.” Antwoorde Strify. “Doei.” Riep Kiro nog. Yu leek niks door te hebben stapte in de auto. Ik zuchtte, het liefste wilde ik thuis blijven, maar ik had afleiding nodig. Ik staarde naar buiten, naar Strify, tot ik hem niet meer kon zien. “Shin?” Kiro keek me aan. "Ja.”
“Waarom keek je zo naar Strify?”
“W…Wat, hoe?” Ik keek Kiro angstig aan, hopend dat hij niks door had. “Zo… Ver…” Ik sloeg een hand voor z’n mond voordat Yu, die reed, iets kon horen. “Shh, OK, je hebt gelijk… Maar hou je mond erover, OK?”
“Tuurlijk.” Kiro grinnikte. Hij pakte zijn telefoon en begon te typen. “Wat doe je?” Kiro hield zijn mobiel omhoog.
Zeg Strify, wat vind jij nou eigenlijk van Shin? X Kiro.
“Kiro?!”
“Wat? Hij hoeft toch niet te weten waarover het gaat.” Antwoorde Kiro, terwijl hij zijn mobiel terug in zijn zak stopte. Ik zuchtte en staarde naar buiten, maar schrok op toen ik Kiro’s mobiel hoorde. Ik gluurde over Kiro’s hand, en slaagde erin om mee te lezen.
Shinny? Hoezo? Ik pakte Kiro’s mobiel voordat hij iets nieuws kon typen. “Laat nou maar.” Zuchtte ik. “Best,” Kiro pakte z’n mobiel terug en grijnsde. “Ik hou me erover stil, maar denk maar niet dat ik jullie niet ga koppelen.” Ik zuchtte, ik was zelf te verlegen, dus waarom ook niet. “Kiro?” Fluisterde ik toen Kiro zich weer had omgedraaid naar het raam. “Ja?”
“Bedankt.”

Strify’s P.O.V.
5 uur ’s morgens, nog steeds geen teken van Kiro, Yu en Shin. Ik liep de trap af voor de 3e keer om wat water te drinken. Daarna liep ik weer naar boven en ging op mijn bed liggen. Ik staarde naar het plafond, maar schrok op toen ik de deur open hoorde gaan. “Heb je al wat van Yu, Kiro of Shin gehoord?” Fluisterde Luminor, terwijl hij naast me ging zitten. Ik schudde m’n hoofd. “Misschien moeten we ze bellen?”
“Nee, ik ga hun avond niet verpesten.”
“Strify, straks is er iets gebeurd.”
“Nee, ze … Ze hebben het vast te gezellig.” Verzon ik, om mijn eigen negatieve gedachten weg te werken. Stiekem was ik ook bang dat er iets gebeurd was, maar mijn hele leven probeerde ik al om mijn gedachten te verbergen met mijn zekerheid. “Strify?”
“Ja?”
“Je loopt al de hele nacht heen en weer, waarom lieg je tegen me?”
“W…Wat?”
“Jij maakt je ook zorgen.” Zijn donkere stem drong tot me door, hij kon het zien, ik kon het niet verbergen. Ik voelde een traan op m’n wang. “Je… Je hebt gelijk.” Zuchtte ik uiteindelijk, toen Luminor me tegen zich aan trok. Hij veegde m’n traan weg. “Laten we ze nu maar bellen, dan hoeven we ons geen zorgen meer te maken.” Op het moment dat Luminor zijn zin af had gemaakt schrok ik op van het geluid van gierende sirenes door de straat. Ik twijfelde geen moment en rende de trap af, richting de straat. Luminor volgde me. “Nee… Nee dit kan niet.” Ik schudde m’n hoofd vol ongeloof en staarde naar de auto die tegen een lantaarnpaal tot stilstand was gekomen. Ik draaide me om naar Luminor en verborg mijn gezicht in zijn borstkas. “Luminor, zeg alsjeblieft dat dat niet onze auto is.” Fluisterde ik. Luminor zei niks en ik voelde hoe hij me probeerde te troosten. Dit moest een nachtmerrie zijn.