Cold, cold christmas (14 December)

Mullingar, kerstdag:


Hoe had dit ooit kunnen gebeuren? Hoe had Ryan vreemd kunnen gaan?! En met mijn beste vriendin nog wel! Woedend pakte ik wat sneeuw van het dikke pak wat op de grond lag, maakte er een sneeuwbal van en gooide zo ver mogelijk weg, wensend dat het Ryan was. Ik liep weer verder met mijn gezicht naar de grond gericht. Ineens voelde ik iets met een klap tegen mijn hoofd aankomen. Ik grijp met mijn hand naar de plek en voelde een koude massa. Verbaasd kijk ik naar mijn hand waar een flinke hoeveelheid sneeuw in zat. Ik kijk om me heen en zie alleen een blonde jongen staan die mij lachend aan kijkt. ‘Vind je dat normaal of zo?!’ schreeuw ik kwaad naar hem. Je gaat toch niet zomaar iemand bekogelen met sneeuw en ik was er ook niet echt in de stemming voor. ‘Jij begon!’ schreeuwde hij terug. ‘Ik ben helemaal niet begonnen!’ roep ik terug. ‘Ja dat ben je wel!’ roept hij nog steeds lachend terug. Zo grappig was het ook weer niet en eerlijk gezegd begon het me te irriteren. Ik bukte en pakte een hand sneeuw en maakte er een sneeuwbal van en gooide die hard zijn richting op. Hij ontwijkt hem en maakt snel zelf een sneeuwbal. Hij gooit hem naar me, ik probeer hem nog te ontwijken maar door mijn zware tas die vol met kleren zit lukt het niet en raakt hij me vol in mijn gezicht. Met mijn armen zwaaiend probeer ik overeind te blijven maar het lukt niet. Gelukkig ligt er een dik pak sneeuw waardoor ik niet hard terecht komt. ‘Sorry!’ roept de blonde jongen. Hij komt naar me toe gerend en steekt zijn hand uit om me overeind te helpen. Ik pak hem vast en hij begint probeert me te helpen maar in van plaats op te staan trek ik hem naar de grond waardoor hij met zijn gezicht in de sneeuw valt. Hij kijkt op en zijn hele gezicht zit vol met sneeuw waardoor ik hard in de lach schiet. Hij veegt de sneeuw van zijn gezicht en kijkt me verontwaardigd aan. Ik beet op mijn lip en keek in zijn ogen, het blauw slokte me op. Ik kon eeuwen in zijn ogen kijken en mezelf afvragen waar hij aandacht. Toen ik mezelf op deze gedachtes betrapte voelde ik mezelf gewoon rood worden. Snel stond ik op, klopte de sneeuw van mijn kleren af zodat ik zo droog mogelijk zou blijven en ik pakte mijn tas met kleren. Ik had geen idee waar ik vanavond zou slapen, normaal zou ik bij mijn beste vriendin Ailin gaan maar aangezien ik haar een paar uur had gezien met Ryan in mijn bed was dat niet echt een optie. Nu ik er weer aandacht begonnen de tranen weer over mijn wangen te lopen. Hoe had ik het niet gezien? Hoe hadden ze me dit aan kunnen doen? Die vragen bleven maar door mijn hoofd spelen, als een plaat die vast bleef hangen. ‘Hey gaat het wel?’ vroeg de blonde jongen aan me. ‘Ja…het gaat wel.’ Zeg ik schrokkerig waardoor het niet geloofwaardig was. ‘Nee, het gaat niet! Kom!’ zegt hij tegen en pakt mijn vast en trekt me door de sneeuw mee naar waar naar toe ook. Ik wist nu gewoon dat ik zo rood was als een tomaat. Een warmte spreidde van mijn hand naar de rest van mijn lichaam en mijn hart sloeg een slag over. ‘Wat is je naam eigenlijk?’ vroeg de blonde jongen. ‘Elvira’ zeg ik verlegen. ‘Mooie naam. Hoi Elvira, ik ben Niall.’ Zegt hij tegen me terwijl hij me aankijkt. We liepen een tuinpad op en ik keek naar een groot huis voor me. Niall opende de deur en liet me voor gaan. Hij liep achter me naar binnen en pakte mijn jas en weekendtas over en bracht ze weg. Na een aantal minuten kwam hij terug en pakte hij mijn hand weer waardoor ik weer rood werd. Hij trok me mee naar de keuken die echt groot was met een keukeneiland erin. Niall gebaarde me dat ik op een van de barkrukken moest gaan zitten, hij ging ondertussen door alle keukenkastjes heen opzoek naar cacaopoeder en suiker. Toen hij dat had pakte hij een pak melk uit de koelkast en deed een flinke hoeveelheid in een steelpannetje wat hij op het fornuis zette. Hij keek me aan en glimlachte lief naar me voor hij zich omdraaide, slagroom uit de koelkast pakte en mini marshmallows uit een kastje boven de gootsteen. Na een paar minuten kookte de melk en goot hij het in twee bekers, hij deed de cacaopoeder en de suiker erbij. Hij roerde even en deed er toen een grote dot slagroom en een paar marshmallows op. Hij gaf een van de bekers aan mij en ging tegen over me zitten. ‘Waarom heb je die weekendtas bij je? Ga je op bezoek bij je familie?’ vraagt Niall aan me als het een tijdje stil is. ‘Nee, mijn…eh familie leeft niet meer’ zeg ik zacht terwijl ik in mijn chocolademelk staar. Het deed nog steeds pijn om erover te praten en dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven. ‘oh het spijt me.’ Zegt hij zacht. Ik kijk hem aan en ik zie dat hij naar zijn chocolademelk kijkt. ‘Het is oké jij kon het niet weten.’ Zeg ik geruststellend tegen hem. Hij kijkt op en heeft een schattige glimlach op zijn gezicht. ‘wat doe je dan met die tas?’ vraagt hij. Een brok vestigt zich in mijn keel. ‘Ik…Mijn vriend Ryan, hij…eh…ik vond hem vanmorgen met mijn beste vriendin.’ Zonder dat ik het door had stroomde de tranen over mijn wangen. Ik was boos op hem maar hij had me vooral gebroken. Hij heeft me achtergelaten zoals hij me vond, kapot. Ineens voelde ik een paar armen om me heen slaan, met waterige ogen keek ik op en ik keek in twee oceaan blauwe ogen. ‘Stil maar het komt wel goed.’ Zegt hij terwijl hij het oogcontact verbreekt en zijn kin op mijn kruin legt. Na een kwartier ben ik eindelijk gestopt met huilen en haal ik alleen nog schrokkerig adem. ‘Dank je wel.’ Zeg ik met een schorre stem. Snel schraap ik mijn keel en kijk ik Niall dankbaar aan. ‘Dus waar verblijf je nu?’ vroeg Niall aan me toen hij weer tegen over me ging zitten. Ik legde mijn handen op het keukenblad en staarde er naar terwijl ik mijn schouders ophaalde. ‘Zou je misschien met mij mee willen?’ vraagt hij aan me. Verward kijk ik naar hem op. Hij woonde hier toch? ‘Ik woon eigenlijk in Londen mijn moeder woont hier nog.’ Zegt hij alsof hij mijn gedachtes kan lezen. ‘Ik weet het niet.’ Zeg ik onzeker tegen hem. Ik kon toch niet zomaar met een vreemde meegaan naar een vreemde stad? ‘Wil je dan alsjeblieft wel hier blijven met kerst?’ vroeg hij met een verdrietige blik in zijn ogen, ik denk doordat ik niet met hem mee wou. Even twijfelde ik maar door de blik die hij me toe wierp kon ik geen nee zeggen dus knikte ik maar. Blij stond hij op en knuffelde me. Een warm gevoel verspreidde door mijn lichaam, het voelde raar. Het voelde als iets wat ik al een tijdje niet meer had gevoeld, het voelde als thuis. Niall trok zich terug en ik keek hem aan. Hij was het en voor ik het wist had ik mijn lippen op de zijne gedrukt. Ik was eindelijk thuis. Het voelde als een kerstwonder.

The end.