Hoofdstuk 49

*** jamie's pov ***

Met een bang hartje staar ik naar de deur. Zou ik bellen of loop ik weg? Ik kan nog lopen, niemand heeft me gezien dus het is nog mogelijk. Langzaam draai ik me naar de straat toe, maar tot grote ergernis staat mijn moeder er nog steeds met een triomfantelijke grijns op haar gezicht. Als ze de twijfel in mijn ogen ziet, doet ze een bemoedigend gebaar naar me. Zuchtend draai ik me terug om... Ik kan ook gewoon bellen en een babbeltje slaan met Mrs. Barakat. Mama weet dan niet dat ik niet met Jack gepraat heb en ze heeft me wel zien binnen gaan.

Ik zucht nog eens en bel dan toch maar aan. In mijn hoofd bid ik schietgebedjes dat er niemand thuis is. Tot mijn spijt gaat de deur dan toch open. Het positieve nieuws is dat Mrs. Barakat de deur opent, tot mijn grote opluchting. "Jamie, wat een verrassing! Kom binnen!" begroet ze me vrolijk. "Dank u." glimlach ik zenuwachtig. "Ik veronderstel dat je niet voor mij komt... Tenzij je zenuwachtig bent omdat je mij nog eens ziet." lacht ze. "Het is de bedoeling dat ik met Jack praat, maar het idee om een heel lang gesprek te voeren met u spreekt me wel erg aan." antwoord ik eerlijk. "Ik wil het niet nog moeilijker maken, maar Jack zal het je niet gemakkelijk maken. Laat je niet doen, alsjeblieft, en ga niet weg voor het weer in orde is tussen jullie. Jack is niet meer wat hij geweest is. Hij was er zelfs na Lily beter aan toe en ik mis mijn zoon. Soms kon hij op mijn zenuwen werken, maar ik heb hem liever hoe hij was dan hoe hij is." biecht zijn moeder op. "De moed zakt me nu al naar de voeten, maar ik zal mijn best doen het weer goed te maken.... Ik mis uw zoon." besluit ik dan maar. "Hij is op zijn kamer. Eerste deur rechts." geeft ze me nog snel mee voor ik de trap op loop.

Zachtjes klop ik op de deur. "Kom maar, mama." Ik ben dan wel zijn mama niet, maar ik ga toch binnen. "Wat is e... Ooh, jij bent het... Waarom kom je hier eigenlijk nog!? Bij mijn weten heb je me gezegd uit je leven te verdwijnen, dus ik snap echt niet wat je hier nog komt zoeken! Je weet waar de deur is, dus je vindt de weg naar de voordeur wel!" roept hij meteen als hij me opmerkt. "Shut up, Jack!" roep ik gefrusteerd. Ik krijg niet eens de kans om een uitleg te geven, nee, meneer moet meteen beginnen roepen. "Ik ga echt niet zwijgen voor jou! In tegendeel, ik laat me niet doen door jou!" gaat hij tegen me in. "Shut up, Jack!" herhaal ik. "Nee! Ik houd mijn mond niet... Niet voor jou!" roept hij kwaad terug. "Jack! Wil je nou in godsnaam je bek houden!?" roep ik zwaar gefrustreerd en boos. "Make me." grijnst hij. Zonder nadenken loop ik op hem af, pak hem bij zijn kraag en kus hem. Van waar die actie ineens komt? Geen idee, ik verschiet er zelf van. En ik schrik nog meer als Jack gewoon meedoet.