011

Vrolijk beweeg ik op de maat van de muziek. Ik geniet niet zomaar, nee, ik leef. Ik kijk naar Ryan die vrolijk met zijn vrienden aan het dansen is. Het is niet druk, maar dat hoeft van mij ook niet. Trouwens, het is het drukste gezelschap dat ik ooit heb gehad.
‘Zie je wel dat je het kunt,’ zegt Ryan lachend.
Ik schrik op van zijn stem. Ik had niet gezien dat hij zich afwendde van zijn groepje. ‘Wat kan ik? Ik heb vroeger op dansles gezeten hoor!’. Dat het ballet was, vertel ik er maar niet bij.
‘Ik heb het niet over het dansen. Je kunt vrolijk zijn, dat bedoel ik.’
Glimlachend kijk ik hem aan. Ik besef dat hij gelijk heeft. Ik ben vrolijk, ik ben mezelf.
Ken je dat gevoel, dat niemand je begrijpt? Dat eenzame gevoel dat je niemand kan vertrouwen, omdat je bang bent voor teleurstelling? Dat gevoel, is naar de achtergrond verdwenen.
‘Leuk feestje, Madison,’ zegt Chris die er bij is komen staan.
Ik schenk hem een gelukkige lach.
Ik zie dat de Lars en Beau stiekem aan het smoezen zijn. Zodra ze zien dat ik naar hun kijk komen ze naar mij toe.
‘We hebben nog een cadeautje voor je. Het is niet veel, omdat het zo kortdag was. Sorry daarvoor,’ meld Ryan, die schijnbaar meteen wist wat de jongens kwamen doen.
‘Ik hoef helemaal geen cadeautje,’ mompel ik.
‘Dan heb je pech, je krijgt het toch,’ roepen de jongens in koor.
Ik glimlach. ‘Oke dan, kom maar op.’
Lars duwt me een pakje in mijn handen. Lekker subtiel, schiet er door mijn hoofd heen. Maar meteen realiseer ik me dat ik niet mag klagen. Ik heb eindelijk vrienden. Ik hoop dat dit mijn echte vrienden blijven, en niet dat ze zich realiseren dat Scarlett en Kim, zo wordt Kimberly liefkozend genoemd door Scarlett en haar clan, leuker zijn.
Ik scheur de verpakking eraf, en er komt een geweldige ketting uit. Precies mijn stijl. Het heeft een klein steentje, helderblauw. Perfect.
‘Ah, bedankt jongens’. Ik bevestig mijn woorden met een groepsknuffel, waarbij ik heel onhandig tegen Beau zijn arm kom.
‘Geeft niets!’ roep ik lachend, als er cola over mijn jurkje heen komt. ‘Ik trek wel even wat schoons aan.’
Als ik de oude krakende trap op loopt overvalt de stilte mij. Ik loop naar mijn kast en besluit om normale kleding aan te doen. Met normaal bedoel ik kleding die ik niet zelfgemaakt heb.
Ik trek een hemelsblauw jurkje aan met een zwart tailleriempje. Het jurkje past precies bij mijn ketting. Mijn vlecht is toch bijna helemaal los, dus ik trek het elastiekje eruit, en schud mijn haar los.
Ik werp een blik op de spiegel. Wat als er weer wat gebeurd?
‘Je hebt het je gewoon verbeeld, Madison,’ mompel ik.
Op het moment dat ik naar de spiegel wil lopen hoor ik een stem, die mijn aandacht trekt.
‘Geen leuke grap meer mensen!’ galmt het.
Ik deins achteruit. Die stem, is mij niet onbekend. Het is verreweg van onbekend, het is namelijk niet zomaar een stem. Het is mijn stem.
Oke, hier is geen verklaring voor toch? Dit kan toch helemaal niet? Wordt ik gek? In één ding had mijn stem wel gelijk… Dit is geen leuke grap meer.
Ik loop, nee ik rén de trap af.
Als ik weer buiten ben voel ik de frisse wind door mijn haren stromen. Hier buiten is het moeilijk te geloven wat er daar boven gebeurd is.
‘Wow, je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien,’ lacht Chris.
Hij heeft geen idee hoe dicht hij er bij zit. Al heb ik geen spook gezien, maar wel gehoord.
Ik zie dat Ryan naar mij toe loopt. ‘Ik wil jullie gesprek niet onderbreken hoor, maar volgens mij heb je nog een gast.’
Mijn hart stokt in mijn keel. Scarlett is toch niet gekomen om het te verpesten? ‘Waarom heb je haar binnen gelaten,’ sis ik.
Maar als ik Ryan zijn blik volg, zie ik dat het Scarlett niet is.
Het is te donker om het te zien, maar het is Scarlett zeker niet.
‘Ik heb haar niet binnen gelaten, ga naar haar toe zou ik zeggen.’
Terwijl ik naar het geheimzinnige meisje loop zie ik haar in elkaar zakken. Valt ze flauw? Ik versnel mijn pas.
‘Gaat het?’ roep ik haastig. Mijn ongerustheid maakt plaats voor angst, als ik het meisje herken. Nee, dat is Scarlett niet. Dat meisje die daar op de koude grond ligt, dat ben ik.