010

Minuten vliegen als secondes voorbij. Ik lig in mijn bed en staar naar de muur die tegenover me staat. Ik zucht en laat mijn hoofd zakken en kijk naar het zilveren kettinkje in mijn hand die ik voor Georgia had gekocht. Ik grijns schreef als ik er naar staar. Ik strek mijn arm in de lucht en het kettinkje hangt om mijn vingers. Elke keer als ik naar het kettinkje staar krijg ik Georgia in mijn hoofd, haar lach, die lieve zachte stem en natuurlijk deze dag die ik met haar heb gedeeld. Ik hoop dat haar moeder het cadeau mooi vind en ik blijf me steeds afvragen wanneer ik Georgia dit cadeau moet geven. Meisjes houden van romantiek dus ik moet het op een speciale manier geven. Ik ben niet romantisch gedreven en ben zeker geen charmeur dus dat word moeilijk. Ik laat mijn arm zakken en rusten op mijn schoot en kijk naar de lucht. Denken is vermoeiend als Georgia elke dag in je hoofd zit en vooral als je vandaag voor het eerst met haar gesproken hebt. Haar lippen zo licht als baby roze en haar ogen zo mooi en zo wild en haar haren die elke dag wild elke kant opstaat door de wind van Londen, Haar stem die niemand anders kan hebben want bij haar is het speciaal en haar o zo lieve karakter. Ik grijns en ik voel dat mijn wangen rood kleuren, ik krijg het warm en ik voel dat ik haar moet vertellen dat ik al dagen achter haar aan zit. Elke dag probeer ik het zelfde: Niet aan Georgia denken maar aan iets anders. Maar elke dag verbreek ik die beloofde en vooral als ik haar zie gaat het mis en nu ze me kent spreekt ze mij vast ook aan. Dat is ook veel makkelijker en fijner voor mij omdat ik zo’n kluns ben. Ik ben het spoor kwijt waar ik altijd op liep.